Het is alweer een aantal weken geleden dat ik in de kleine haven van Hoorn een blinde hond tegenkwam. Een echte blinde hond, en nee het was geen scheidsrechter die aan het rondstappen was in nachtelijk Hoorn.
De blinde hond en zijn baasje maakten nog even een rondje voordat het zou gaan regenen. Andre (goede vriend) en ik kwamen aan de praat met de "baas". Een man van achter in de 70 met duidelijk nog heel veel schik in het leven.

Al pratende kwam het gesprek uit op de hond. Een zwart glimmende labrador die in het donker met slechts een klein beetje licht van de straatlantaarns niet goed te zien was. De "baas" vertelde dat sinds een week de hond ook zijn andere oog kwijt was. Operatief weggehaald. "Dus dat betekent dat hij helemaal geen ogen meer heeft": dacht ik meteen. Dat is niet best. Als je pretendeert zoals ik een specialist te zijn met kijken zou dat mijn allergrootste straf in mijn leven kunnen zijn. Niet meer kunnen kijken,doof worden mag nog, maar niet meer kunnen kijken en zien?! Kijken is alles wat ik wil en nodig om als mens goed te kunnen functioneren.

Ik fixeerde mijn blik op de hond en niet meer op de baas. "Maar dat beest staat als een gek te kwispelen. Die moet toch pijn hebben of verdrietig zijn?" Het gesprek ging verder en kwam te weten dat zijn andere oog al heel lang geleden verloren was gegaan. Bij één oog missen kan ik me nog iets bij voorstellen. Eén oog is beter dan niets. Maar zonder ogen kan ik mij niets bij voorstellen. Helemaal geen ogen is toch wel dramatisch te noemen.

Dit gold echter niet voor de hond. Wij stonden door te praten en met een half oog gericht op de hond, ja dat kan ook nog, bleef ik de hond observeren. Gewoon omdat ik het niet kon geloven dat zo'n blinde hond er nog zo vrolijk bij kon staan.Plots gingen zijn oren overeind staan. hij hoorde duidelijk iets vanachter een deur vandaan waarvoor wij stonden te praten. Of zou hij het geroken hebben?

Achter de deur zat een kat die hij nooit gezien had, maar wel gehoord of geroken. Leuk, poesjes om mee te spelen of achteraan te jagen, zal de hond zeer waarschijnlijk instinctief gedacht hebben. Mijn verbazing werd almaar groter. Hoe kun je zo scherp zijn een week nadat het licht letterlijk uit je ogen is verdwenen? Ik zou denk ik maanden nodig hebben om alleen al aan het idee te wennen dat ik nooit meer iets zou kunnen zien. Ik zou veranderen in een grumpy old man.

Nee, dan de blinde hond. Kwispelend, ruikend, vrolijk en duidelijk goed in zijn vel. Wat heb ik een groot respect voor die blinde hond. Ik zou het niet kunnen. En kwispelen overigens ook niet.

Dus als voetballers nog een keer naar een scheidsrechter blinde hond roepen, weet je vanaf nu dat ze niet weten wat ze zeggen. Maar ja, dat wist je eigenlijk al.