En dat hele kleine bedrijfje ergens in Finland maakte mobiele doosjes waarmee je andere mensen kunt bereiken. Het waren geweldige producten zoals niemand anders ze kon maken. Ze waren hip, mooi en sterk en ze werkten heel erg goed. En in dat piepkleine kabouterdorpje groeide Nokia groeide groter en groter en groter. Nokia was op een gegeven moment zo groot en rijk dat ze in iedere markt hadden kunnen instappen en er een succes van gemaakt zouden kunnen hebben. Auto's, stereo's, fotocamera's, verzin het maar en ze hadden het gekund. Waarom? Omdat Nokia zo machtig en rijk was dat niemand anders er iets tegen zou kunnen doen als ze met iets nieuws succesvol wilden zijn. Maar dat wilden ze helemaal niet.

En op een dag werd de kabouterbaas van Nokia niet lekker wakker. Al zijn ideeën waren op. Hij wist opeens niet meer hoe hij nog een leuke nieuwe en hippe mobiele telefoon kon ontwerpen. En de 50 ontwerp kabouters die dag en nacht ook daarmee bezig waren hadden opeens ook geen enkel goed idee meer. Alle ideeën waren op. Toch kwam er nog een idee van een slimme Finse designkabouter om iets te maken waar andere bedrijven zo goed in waren. Er was een ander klein bedrijfje dat heel vreemd naar een fruitsoort was genoemd die smartphones maakte. Slimme telefoons noemen we dat ook wel. Waarom die telefoons zo slim zijn weet niemand, maar iedereen kocht ze wel. Dus de Finse kabouterbaas besloot dat Nokia ook smartphones zou gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan.

Ze lieten de Nokia smartphones een beetje lijken op die van het fruitmerk, maar net niet helemaal. En zo konden alle design- en baaskabouters weer lekker gaan slapen in Finland. Het grote succes zou zoals gewoonlijk wel weer snel volgen. Het werd inmiddels winter kwam en dus was het tijd om lekker te gaan rust en vooral veel te slapen. Maar toen de winter voorbij was bleek dat ze bijna geen enkele mobiele telefoon verkocht hadden. Alle planken met voorraad in het magazijn lagen nog vol en niemand, maar dan ook helemaal niemand wilde ze hebben. Zelfs niet voor niets. De opper kabouter werd toen heel erg boos. Iedereen kreeg de schuld en moest voortaan beter zijn best doen. Een nieuw systeem werd ontwikkeld om andere mensen beter te kunnen bereiken. Nieuwe muziek download diensten, spelletjes platforms werden er ontwikkelt, maar alles wat ze deden mislukte. Het ging zo slecht dat de opper Nokia kabouter met de vreemde naam Olli Pekka Kallasvuo naar het enge bos werd weggestuurd. Hij mocht niet meer terugkomen of meespelen. En ook al had Olli Pekka in het enge bos helemaal niet veel geld nodig, toch kreeg hij een enorme knapzak met heel veel geld erin mee omdat hij het zo "goed" slecht gedaan had. Raar hè kindertjes?

Toen moest er een nieuw kabouterbaas komen. Die kwam helemaal uit Amerika en zijn naam is Elop. Elop de nieuwe opperkabouter. Hij zou alle problemen van Nokia oplossen. Dat beloofde bij heel erg plechtig. De nieuwe kabouterbaas ging hard aan de slag maar al zijn andere kabouters begrepen er niets van. De ene keer wilde hij dit en de andere keer wilde hij dat. Wat wilde hij nu? Wat moesten de werkkabouters nu gaan doen? Ze werden allemaal bang en onzeker. En het ging alsmaar slechter met het Nokia kabouterdorp. De kabouterbaas besloot uit pure wanhoop en boosheid om alle mobiele doosjes weg te geven. Mensen hoefden er niets meer voor te betalen. Dat was nog eens een goed idee! Maar ook dat bleek niet te helpen. Van alle mensen op de hele wereld wilden niet maar dan 1% van iedereen dit cadeau aanpakken. Dus van honderd mensen was er maar één iemand die dat wilde. De negenennegentig anderen wilden liever betalen voor een ander mobiel doosje.

Alle kabouters uit het Nokia kabouterdorpje hadden één ding niet goed gedaan. Ze waren namelijk vergeten om uit te zoeken wat hun nieuwe opperkabouter in het verleden gedaan had. En zo hadden ze niet gezien dat hun nieuwe baas overal waar hij eerder was geweest er een zooitje van gemaakt had. Oeps, plopperdeplop...... dat was niet fraai wat ze daar allemaal lazen.

Om nog de boel een beetje te redden besliste de nieuwe opper kabouter besloot allemaal eigen Nokia winkels te openen waar ze hun eigen mobiele doosjes konden verkopen of weggeven. Niemand ging echter naar die winkels. Dus toen moesten ze allemaal weer dicht jongens en meisjes. En dat kostte heel veel centjes. Erg hé? Want ze hadden al niet zoveel centjes. De berg met geld waar ze vroeger op konden spelen, skiën en vanaf konden sleeën was helemaal verdwenen. Er was nog maar zo weinig centjes waren er nog maar dat ze niet eens meer een knapzak met geld konden vullen om de nieuwste opperkabouter ook voorgoed naar het enge bos te sturen. Na een goed gesprek beloofde de belangrijkste kabouter beloofde dat hij het nu echt beter zou gaan doen. Hij verzon een plan, een list.

Hij ging naar zijn oude kaboutervriendjes in een heel ver land dat Microzacht heette. na een hele lange reis sprak hij met zijn oude vriendjes en ging keihard onderhandelen. Hij wilde dit, hij wilde dat en hij wilde meer dan iedereen kreeg van de kabouters van Microzacht. Hard ging ze tegen elkaar tekeer. En eindelijk kreeg kabouter Elop wat hij wilde. Nokia mocht voortaan als eerste en als enige dingen gebruiken die Microzacht maakte. Dat had wel een kleine prijs jongens en meisjes. Niets krijg je voor niets. Als je wat krijgt, moet je soms ook wat teruggeven. Hij verkocht de ziel van Nokia aan Microzacht. En dat is het ergste wat je kont doen. Maar niet getreurd, kabouter Elop vloog terug naar zijn Finse kabouterdorp als een held en voelde zich even onoverwinnelijk. Helaas kondigde Microzacht twee weken later een compleet nieuw systeem van nieuwe mobiele doosjes aan. Microzacht ging iets heel anders maken en zo liep Nokia weer achteraan. Dus Kabouter Elop had de ziel van Nokia weggegeven voor niets.

Om gek van te worden dacht kabouter Elop. Wat moet ik nu weer verzinnen? Mijn Amerikaans kaboutervriendje laten me ook al in de steek. "Aha, plopperdeplop, ik heb een plan...."
Tegenwoordig kan je namelijk ook met die mobiele doosjes fotograferen. De baas kabouter had goed gekeken naar de Nikon D800, wat dan wel geen mobiel doosje was, maar hij zag wel dat het goed was. Hij zou het beter doen dan dat rare fotodoosje van Nikon met slechts 36 miljoen pixels. Meer is altijd beter dacht de opper kabouter. Dus als ik nu eens een mobiel doosje met 41 miljoen pixels ga maken, dan komt alles weer goed in ons Finse kabouterdorp.

Hij liet zich ook nog eens met hun nieuwste mobiel doosje fotograferen en dan kan er helemaal niets meer misgaan. Als je de bovenstaande foto ziet jongens en meisjes dan krijg je toch echt gelijk zin om ook zo'n mobiel doosje te kopen. Kijk eens hoe trots hij is en kijkt....
Helaas is de blije kabouter vergeten dat fotografie helemaal niet zoveel pixels nodig heeft. En dan zeker niet met zo'n klein mobiel doosje. De hele wereld begon vragen te stellen. Waarom zoveel pixels in zo'n klein doosje? Wilde Nokia perse de beste zijn? Ja, eh....nee zei kabouter Elop. Dit mobiele doosje met al die pixels is niet gemaakt om de beste te willen zijn. Niet op het allerhoogste niveau in ieder geval. Alle aanwezige perskabouters begrepen er helemaal niets van. Eén stelde er nog een slimme vraag: " maar waarom gaan jullie dit dan maken?". Kabouter Elop antwoordde: " Nee we willen op een lager niveau de beste zijn...." En toen begreep helemaal niemand het meer.
Kabouter Elop liep snel van het podium af met zijn puntmutsje voor zijn gezicht van schaamte. De dag erna besliste hij direct dat al zijn communicatie kabouters over de hele wereld nog een keer het verhaal van dit wonderdoosje met heel erg veel pixels moesten gaan uitleggen. Maar ja, jullie raden het al jongens en meisjes, die communicatie kabouters deden het niet beter. Want wat Nokia verzonnen had was niet uit te leggen. Zonder dat ze erbij mochten zeggen dat dit doosje de toekomst van Nokia moest gaan veilig stellen. Dat mochten ze echt niet zeggen. En het zal het ook niet gaan doen. Dit gaat de zoveelste mislukking worden.

Meestal, of eigenlijk altijd eindigen sprookjes met als afsluiting: ze leefden nog lang en gelukkig. Dit verhaal is begonnen als een sprookje. Het kon allemaal niet op. Niet mooier en niet beter, maar zo eindigt het niet. Dus sluit ik dit niet sprookje ook niet af met ze leefden nog lang en gelukkig. Voor de kabouters van het fruitmerk van mobiele doosjes en die van Microzacht is het wel een sprookje. Want wat hebben ze de Finse kabouters om de tuin geleid. Ze hebben ze gedegradeerd tot tuinkabouters. En of dat ooit nog anders gaat worden?