18 jaar samen en 16 jaar getrouwd. Vele cursisten zullen al gehoord hebben hoe we elkaar ontmoet hebben door Tante Bertie. Dat verhaal laat ik achterwege omdat de meesten dat wel kennen. De eerste keer dat ik Babs meenam om met mijn ouders in Frankrijk kennis te maken, drie weken nadat we elkaar voor het eerst zagen, liep heel anders dan verwacht. We reden de berg op vanaf Argentat richting Sexcles en ze zei meteen dat ze hier wilde wonen. Ho, ho dat was niet de bedoeling dacht ik. Je zou alleen maar je aanstaande schouders gaan ontmoeten. Niet meer dan dat. Ik wist al lang dat ik haar nog geen twee weken later ten huwelijk zou gaan vragen. Maar dat wist zij weer niet.

Babs tijdens een ritje door de buurt in Salers. Met een echte Libelle lach.

Twee weken later gingen alweer naar Pebru. Maar eerst een tussenstop in Disneyland Parijs. Een dag later zou ik haar in Parijs ten Huwelijk vragen. Dat was mijn planning. Cite de l'amour, veel mooier en toepasselijker kon ik het niet plannen. En ja, ik heb nooit zo'n moeite met kiezen. Ik wist meteen dat ze de mijne zou kunnen worden mits ze ja zou zeggen.

Ware het niet dat ik in het favoriete restaurant van Babs in Parijs iets teveel van die goddelijke chocolade mousse had gegeten. Ik liep echt kotsmisselijk door een veel te warm en lawaaierig Parijs met een ring in mijn binnenzak. Misselijk je aanstaande ten huwelijk vragen was niet mijn beeld van romantiek. Ik besloot het maar een avond later te doen op een mooi Kasteel nabij Cognac wat we hadden geboekt op weg naar Pebru. En zo geschiedde. Anderhalf jaar later, eerder ging niet, gingen we trouwen. Hier een trouwfoto gemaakt door Ad. Een plek die vele cursisten kennen. Niet wetende dat ik hier later fotografie cursussen zou gaan geven. Dat zat totaal nog niet in de planning. Wisten wij veel….

Op het moment dat Ad deze foto maakte wist ik niet dat ik hier elke basis cursus op donderdag avond zou staan.

Babs liet voor mij achter een mooi leven in Amsterdam en een zeer gezonde modellen carrière. Waar ze goed van kon leven. In haar eentje heeft ze de markt van grote maten modellen in Nederland en buurlanden op de kaart gezet. Niet iedereen heeft immers maatje 36. Het is als vrouw ook leuk om naar je evenbeeld te kijken als vrouw zijnde inde magazines. En daar heeft Babs voor gezorgd. Ze was de eerste. Mode shows en foto shoots waren haar lust en leven. waar een "gewoon" model altijd aan het lijnen was, nam Babs vaak nog een koekje of taartje extra. Dit speelde zich eigenlijk af voordat ik haar leerde kennen. We hebben elkaar nooit ontmoet als fotograaf en model. Wat velen wel denken. Nee, zo'n cliché verhaal was het niet.

Babs tijdens een grote modeshow


En alweer Babs tijdens een ander modeshow

Aan dat leven kwam echter een eind. We verhuisden naar Frankrijk en er zou heel snel een tweeling komen. Met Babs gaat alles snel! Trouwen, verhuizen en kinderen krijgen. Of laat ik het anders schrijven, het is nooit saai met haar. Er is altijd wat te doen. Het einde voor haar van een periode. Waarvan ik niet zeker wist of ze dat wel echt achter zich zou kunnen laten liggen. Maar zoals ik vaak tijdens de cursus zeg:" er is maar 1 manier om erachter te komen". Doen!

In Pebru staat en stond Babs ook veel model voor cursisten. Maar oh, wat kon ze streng tegen ze zijn. En jullie dan maar denken dat ik streng ben. Een veeleisend model!


En soms maakte ik zelf ook nog wel eens een portret van haar. Even snel tussendoor.

Met twee kinderen, een goed lopend bedrijf te runnen schoot de modellen carrière er helemaal bij in. Niet erg want moeder zijn was toch wel haar grootste wens geweest altijd. En ja, dat heeft ze me ook gezegd de eerste avond dat we elkaar ontmoeten. Ik schrok er niet van, maar ik kon ook niet weten dat het zo leuk zou gaan worden. Met Babs en Janna en Mina.

Dit is wat Babs nu voor mij is, een echte en hele goede moeder. Ze is nog meer, maar dat staat niet op bovenstaande foto.


Want dit is ze ook, een hele harde werkster en duizendpoot.

Ik zeg het eerlijk en het is ook wel eens mijn angst, ik ben helemaal niets zonder haar! Ik weet wel veel van fotografie af en kan leuk cursus geven, maar zonder Barbara Casandra, kan en ben ik niets. Babs die alles regelt, boekingen, correspondentie en nog heel veel meer. We hebben elkaar hard nodig. En dat is een hele fijne gedachte. Nu na 16 jaar huwelijk en niet na de afgezaagd 12,5 of zo wil hier even goed bij stilstaan. Misschien komt het door de leeftijd? Niets is vanzelfsprekend. Deze blog valt in mijn categorie inspiratie en dat is precies wat het is. Babs is mijn inspiratie, stok achter de door, motivator maar ook een vrouw die het beste in mij naar bovenhaalt. -

Ja, ze kan wel eens doordrammen of veeleisend zijn of geen niet door hebben hoe moe ik kan kan zijn na weken intensief lesgeven, maar dat hoort er ook bij. En vandaar dat ik het nodig vond om mijn vrouw, maar ook medewerkster van het jaar (maak er maar 15 van want zo lang zijn we hier al bezig) eens een fotografisch eer betoon te geven. Mijn hemel, ik heb zoveel foto's van haar. Daar kan ik hele websites mee vullen. De hier geplaatste foto's zijn alleen maar ter illustratie van mijn verhaal en gedachten over haar. Niet noodzakelijkerwijs de mooiste foto's.

Er is eigenlijk maar 1 ding wat Babs niet kan en dat is fotograferen. Wat een drama's heb ik daarbij meegemaakt. Gelukkig kan ik het een beetje.


En ja we worden ouder. Zestien jaar huwelijk en zestien jaar meer leven en ervaring.

Het vervelende aan een goed foto archief is dat alles er nog steeds is en op chronologische volgorde. Dus het is ook duidelijk dat we wat ouder worden op de foto. En niet alleen op de foto. Het lichaam wordt wat strammer, de rimpeltjes zijn ook zichtbaar als we niet lachen. En ga zo maar door. Maar we flikken het maar wel met ons tweeën. Kei- en keihard werken, 9 maanden lang zeven dagen per week. En in die drie andere maanden zitten we echt niet niets te doen met alle chalets, terrein en familie leven. En tegenwoordig is door mijn manier van fotograferen, van alle foto's die ik scene zet, ook daarbij Babs onmisbaar. Ik doe mijn ding met licht en techniek en verzin hoe ik het wel hebben. Met Babs er altijd bij die alle styling doet en de mensen verteld wat ze moeten doen, hoe ze moeten staan, hoe ze moeten kijken, zijn we wederom een echt goed samenwerkend team. En ook ervoor zorgt dat ik de tijd heb om alles gereed te maken en neer te zetten.

Ik kan het wel alleen, maar samen met haar is zoveel makkelijker. Samenwerken is makkelijker dan alleen!

En nu ga ik stoppen want anders gaat deze blog tegen mij werken. Dank je wel Babs voor alles, voor wie en wat je bent vooral. Laten we nog heel lang samen gelukkig zijn en samenwerken. Met nog vele hoogtepunten. Zowel privé als fotografisch. Want vooral jij hebt nogal hoge verwachtingen en plannen. Ik hoop dat je gelijk krijgt. En zo niet, dan zijn we ook happy. Want dat heeft dit waardeloze jaar wel bewezen (Corona). Ik teken bij voor nog minimaal 35 jaar met je. Je 'embrasse tendrement.

P.S. en sorry voor sommige foto's, maar ik vind ze leuk.