De laatste tijd ben ik lekker bezig geweest. Veel vrienden gemaakt maar niet heus. Ik heb een aantal fotografie tijdschriften volledig de grond ingeboord, maar ook over bepaalde statieven schrijf ik net zo makkelijk dat ze het best kunnen dienen als brandhout. Ik verbeeld mij niets, ik ga de fotografie wereld niet veranderen, maar ik kan hem wel proberen wakker te maken. Middels eerlijke en onafhankelijke adviezen.

Mijn vrouw Babs is misschien wel mijn grootste fan. Eh nee, dat is niet waar want dat is mijn moeder, maar die is partijdig dus telt die niet mee. Dus nog een keer. Mijn vrouw Babs is mijn op één na grootset fan. Ze ziet waar ik allemaal mee bezig ben en met hoeveel passie. Soms vraagt ze zich wel eens af waarom ik dingen doe, maar inmiddels heeft ze wel door dat ik een visie heb. Waar ze zich eerst wel eens afvroeg waarom ik zoveel zat te “flickeren”, producten te testen en schrijven snapt ze dat inmiddels wel.

Ik geef een voorbeeld; vanavond komt een cursist voor de komende week bij ons aan na een lange treinreis. Moe na een lange dag en even een kort gesprekje zegt hij: ” Oh ja, naar aanleiding van jouw tijdschriftentest heb ik mijn abonnement op Zoom opgezegd. Niet omdat jij dat schreef maar wel doordat wat je schreef ik erover ben gaan nadenken en eigenlijk wel alles herkende van wat je schreef. Het is inderdaad geen goed fotografie tijdschrift”.
Hij heeft nu een abonnement op Focus. En volgens mij was er van de week ook al een mevrouw uit Limburg (cursiste) die stomtoevallig precies hetzelfde heeft gedaan. Laat mij duidelijk zijn, dat het absoluut geen doel van mij is op abonnementen bestand van Zoom op te blazen. Er zijn nog wel slechtere bladen te vinden. Zoom is slechts een middenmoter in de markt. Wel vind ik het leuk om te merken dat de website goed gelezen wordt. Dit soort beoordelingen vind je nergens. En ik schrijf het gewoon op zoals het is. Sans racune. Want ik wil onafhankelijk zijn en blijven. Zodat ik kan schrijven wat ik denk en zie vooral.

Ik realiseer mij dan ook dat ik met deze manier van beoordelen niet veel vrienden maak. Zoom, Digifoto Pro, Photo digitaal en Fotografie F+D zullen denk ik nooit contact met mij opnemen. Daarvoor ben ik te eerlijk geweest. Ik schrijf expres niet het woord hard op. Want ik ben niet te hard geweest. De rest is gewoon slecht en zonde van het papier.

Aan de andere kant staan dan de magazines die er wel goed uitkomen. Focus voorop en daarna Camera magazine en het nieuwe en goede Belgische tijdschrift Shoot.
Dirk van der Spek van Focus ken ik persoonlijk. Hij is eigenaar en opper indiaan aldaar. En één van mijn kritiek punten op Focus is, maar eigenlijk op alle bladen, ze zijn zo traditioneel. Ze kijken nooit eens over een hun eigen opgelegde grenzen heen. Testjes, boekjes, fotootjes bespreken en hup weer een nummer vol. Er is nog zoveel meer.
Als je een trots medewerker bent van een tijdschrift, camerafabrikant of winkel, weet ik zeker dat je wel eens gaat googelen op het gene wat je vertegenwoordigt of waar je voor werkt. Iedereen heeft wel eens de behoefte om te weten te komen wat voor een dingen er spelen in de markt of hoe er tegen je aan wordt gekeken. Want van kritiek kun je altijd leren. Het gebeurt dus niet.
Het is tekenend voor de slaperige instelling van de gehele fotografie branche. Zo kan ik nog vele voorbeelden geven. Hier in Pébru is er iets aan de hand er gebeurt iets. Iets wat interessant is voor de bladen, winkels en fabrikanten. Bijvoorbeeld dat cursisten van vak opleidingen tijdens of na hun opleiding hier nog even komen bijspijkeren. Maar ook heel veel ”gewone”cursisten die allemaal tevreden naar huis gaan.

Babs mijn vrouw, snapt er helemaal niets van. We zijn toch in vier jaar tijd misschien wel de beste privé cursus voor digitale fotografie geworden. En dat dan helemaal niemand opvalt. 1200 bezoekers per maand, inmiddels zijn hier honderden cursisten geweest, nazorg middels een eigen groep op Flickr. Maar niemand in de gehele fotografie branche die iets opvalt.
“Ga er achteraan, laat wat van je horen bij die mannen” zegt Babs tegen mij iedere keer. “Ja ik kijk wel beter uit”reageer ik. “Ik ga niet bedelen. Laat ze mij maar lekker vinden”. Babs schud haar hoofd. Ze kent me inmiddels wel.

Maar ik moet toegeven het zou wel eens lekker zijn als er een fabrikant of winkel hier wat reserve spullen zou neerleggen. Want er gaat wel veel kapot. Het gaat niet om mij, het gaat mij niet om geld middels banners en dergelijke, dat verdien ik wel met cursus geven. Nee het gaat om de cursisten, jullie dus! Extra service voor de cursisten, en promotie voor de sponsor. Mits ze goed schrijven of goede producten maken/verkopen.

Maar de branche slaapt, weggedommeld in een hele diepe slaap!