Henk ging voor zichzelf beginnen en ik was zijn opvolger bij een niet al te geweldige fotostudio. Doordat Henk ging kwam er een plek vrij voor mij en had ik mijn eerste echte baan als fotograaf. Mijn baan ervoor reken ik maar even niet mee. Door het vertrek van Henk kreeg ik een kans. Een echte kans. Ik was opgeleid met een diploma op zak en dacht heel wat te zijn. De waarheid was dat de praktijk toch echt iets anders in elkaar steekt dan dat ze je op school leren. Henk had geen opleiding gevolgd maar had juist alles geleerd in de praktijk. Zo kon en kan het ook. Het heeft in beide gevallen Mohikanen gevormd.

Henk was een goed fotograaf. Passie voor fotografie had hij zeer zeker, maar Henk zijn grootste kracht was zijn warme menselijke contacten, noem het klantenbinding. Henk heeft voor hele grote klanten als Heinenken, Akzo en Olivetti gefotografeerd. Dan kan je dus echt wel wat. En wat de klant ook vroeg Henk kon het maken. Een portretje voor de smoelenbak van Akzo, een fabriekshal van Heineken of de nieuwste laptop van Olivetti. Kleinbeeld, midden formaat of met een technische camera Henk kon het allemaal. In een tijd dat Photoshop nog niet bestond en een goede foto echt uit de camera moest komen. Polaroidjes trekken was ons enige hulpmiddel om de aangegeven belichting van de belichtingsmeter middels de getrokken polaroid te verifiëren. Kom daar nu nog eens om bij welke fotograaf dan ook. Auto's, het liefst hele dure kon Henk ook goed. Heel erg goed zelfs. Een vak apart waarvoor je een prachtige en zeer uitgebreide studio nodig hebt.

En toen kwam digitale fotografie! Daar werd Henk en zijn naaste collega toch min of meer slachtoffer van. Iedereen dacht ineens te kunnen fotograferen. En als ze het niet konden dan toch zeker wel voor veel lagere prijzen. Veel klanten gingen daarin mee. De echte trouwen klanten van Henk niet. Zelfs toen Henk al ziek was en weer voorzichtig probeerde op te krabbelen kreeg Henk direct weer opdrachten van zijn oude klanten. gewoon om hem te helpen. Dan ben je echt wel goed als fotograaf en mens!

Ik had nog een afspraak met Henk staan. Ik zou hem leren draadloos flitsen. Flitsen kon Henk wel hoor. Ook op locatie en niet alleen in een studio. Daar waar de jongens van de mannen worden onderscheiden. Draadloos flitsen was er voor Henk nooit van gekomen, juist door zijn drukke bestaan als fotograaf en weerstand biedend aan allerlei amateurs die pretendeerden fotograaf te zijn. Aan het eind van de rit moest Henk besluiten om zijn bedrijf te sluiten inclusief prachtige studio. Studio's moeten ook betaald worden en dat ging niet meer met de prijsdruk van onder af. Henk zou doorgaan met werken vanuit zijn nieuwe woonplaats in Brabant. Samen met zijn vrouw Marja een B&B beginnen. En de fotografische krenten uit de pap vissen en lekker drone films en time lapse fotografie gaan maken voor zijn oude en trouwe klanten als bijvoorbeeld Heineken. Rustiger aan gaan doen na bijna 40 jaar fotografie. Dat was slechts voor heel even, want hij werd ernstig ziek.

Onderstaande foto heb ik gemaakt van Henk en Marja. Henk probeerde op te krabbelen en nieuwe plannen voor de toekomst te maken. Vandaar de drone in zijn handen en alle spullen achterop de auto. Hier lokaal gekocht met hulp van Babs op rommelmarkten. Goedlachs staat Henk op de foto, want het ging duidelijk de goede kant op met hem. En leuk voor hem en voor mij dat hij nu een keer voor de camera moest gaan staan. In plaats van andersom. Mijn kunstje doen voor het oog van een andere fotograaf kan een beladen ding zijn. Fotografen hebben nogal last van ego's en allemaal denken we de beste te zijn. Dus dan moet je je op dat moment bewijzen naar elkaar toe. Niet tussen Henk en mij. Gewoon lekker relaxed en ondertussen beetje kletsen en af en toe wat uitleggen waarom ik iets deed of wat ik ging doen. Weer een herinnering, een beeld, wat ik nooit zal vergeten. Henk heeft er nog een time lapse van gemaakt.

Na het maken van deze foto dan we een afspraak gemaakt dat Henk samen met zijn dochter een paar dagen bij mij gratis op cursus zou komen. De afspraak stond al samen met zijn dochter die ook fotografeert. Stiekem hoop ik ook op een dochter die gaat fotograferen. Het is jou gelukt Henk, mij nog niet. En of het gaat lukken?

Maar hey Henk, verdomme, dit hadden we niet afgesproken! Laatst heb ik je nog herinnerd aan onze afspraak. Je zei ja! We zouden gaan flitsen samen. Lekker draadloos pielen met goedkope kleine flitsertjes maken. Voor het eerst in ons leven samenwerken. Twee echte fotografen die lekker zouden gaan spelen en wie weet wat dat gebracht zou hebben? Zijn inzichten en de mijne tezamen…

Nu koester ik nog meer het moment dat ik hem voor het laatst zag zeer recentelijk. Fotografen denken in beelden en nooit meer zal ik het beeld vergeten toen ik wegreed bij zijn huis. Ondanks dat Henk nauwelijks meer kon lopen stond hij wel voor het raam mij uit te wuiven. Die had ik niet zien aankomen. Ik wist meteen dat dit het laatste beeld voor mij van Henk zou zijn. En dan moet je de straat nog uitrijden. En dat was het ook. Ik ben verdrietig over het verlies van een vriend. Een vriend, een eer warm mens , een vakman zoals ze tegenwoordig niet meer gemaakt worden. Mohikaan of een fotosaurier.

Henk dank je wel voor je vriendschap. Dank je wel dat ik dankzij jou fotograaf kon worden. Dank je wel voor de inspiratie hoe jij als mens in elkaar stak. Daar kan ik nog wat van leren.

Ik ben er kapot van. Dit is mijn ode aan jou. Rust zacht. Dikke kus.