Portretten schieten doen we al 13 jaar op de woensdag tijdens de basis cursus. En niet onder de makkelijkst mogelijke omstandigheden. Dat is echter mijn keuze. Ik laat alle cursisten tijdens de basis cursus een portret maken met het instel licht van de studioflitser. Nu al flitsen leren zou teveel zijn. Maar als je het bovenstaande kunt maken op 1600 ISO, werken met de juiste witbalans (Kelvin waarde) dan kun je alles daarna. Flitsen zou mooier zijn geweest, maar daar gaat het niet om. De les is dat je van alles tot je krijgt binnen een hele korte tijd en dat moet zien bij elkaar te krijgen die kennis. Dat is tijdens de portret- en licht les op woensdag. Hierboven een foto gemaakt door Thijs van mede cursist Michiel. Een hele goede foto.

Avond fotografie doen we ook al 13 jaar. Dat zal ook nooit veranderen. Het is zo'n goede les om weer eens alles te oefenen wat je tot dan hebt geleerd. Weer met de witbalans spelen voor de juiste sfeer. En over een goede belichting hoeven we het op dag vier niet meer over te hebben. Dat kun je na vier dagen met de vingers in de neusgaten. Cursisten vragen wel eens aan mij: " Gaat dit nooit vervelen?" Nee nooit. Het is een goede en altijd gezellige oefening. Dat kan niet vervelen. Bovenstaande foto is gemaakt door Petra.

En dan nu meer de bijzondere foto's voor mij van afgelopen jaar.

Gert-Jan is een grote stoere en sportieve vent. Niet met het hart op de tong, maar wel een gedreven fotograaf. Tijdens de vervolg cursus op mijn manier draadloos leren flitsen. Als ik iets heb geleerd in de laatste dertien jaar is het wel nooit op uiterlijk conclusies te trekken. En toch gebeurde mij het weer. Een grote stoere vent die een zeer gevoelige foto als dit pluisje schiet. Die zag ik niet aankomen. De foto is buiten gemaakt, met een losse flitser die zorgt voor mooi licht en hierbij is het daglicht grotendeels buitenspel gezet. Dit zijn de foto's die ik zo leuk vind. Foto's die verrassen.

Persoonlijk vind ik flitsen met losse kleine flitsers het mooiste wat er is. Wanneer je al een aantal cursussen hebt gevolgd dan kom je toe aan het moeilijkere werk. Bovenstaande is al wat moeilijker. Ik tel drie flitsers. Kom je vaker op cursus dan moet ik dus ook steeds weer wat nieuws bedenken. Ik heb na verloop van enkele cursussen geen standaard programma meer. Gelukkig zijn er veel mensen in onze omgeving die graag wel een keer op de foto willen. Hier de familie Neirotti, gemaakt door Monique. Trotse verbouwers en eigenaren van een echte watermolen die elektriciteit oplevert. Mooie plaat. Nog niet perfect, maar perfectie bestaat ook niet.

Een paar maanden later kwam Monique weer terug om weer beter te worden. We zitten te eten op de Camping 's avonds aan de tafel;s van Renee Fumee. Ik zie een belgische campings zitten die in Belgie toneel regisseur is. Ik zat al een paar dagen te broeden op een goed idee voor een foto door Monique te maken, maar ik had hem nog niet. Ik zie Steven ( de Belgische regisseur) en ineens wist ik het wel.

Een oude laser zeilboot op de aanhanger achter mijn trekker. Het meisje zit op een krukje naast de boot op het gras en doet alsof ze meestemt met de Titanic. Steven en Frieke spelen Leonardo en Kate Winslet. En een jongetje staat te vissen. Waar slaat het op? Geen idee. Maar het was wel heel leuk om te maken. In een seconde bedacht, de uitwerking duurde iets langer. Monique moest er flink aan trekken. Dit is misschien wel mijn foto van het jaar 2018. Op de parkeerplaats tussen de auto's dit maken. Ik zeg het vaker: "Je fantasie is je enige beperking!"

We begonnen het jaar in februari in de sneeuw. Andre laat hier Mina sneeuwballen gooien op dezelfde plek en parkeerplaats.

Rudy schoot ter voorbereiding van het jaarlijkse spektakel in Goulles een van de vrijwilligers die meespeelden in het stuk over Goulles in de vroege middeleeuwen. Ook geflitst trouwens, maar heel subtiel. Well done Rudy. Gave foto van een man die ik heel graag mag.

Ga je weer naar buiten dan kun je weer hele andere foto's maken. De foto is gemaakt door Hans. Een prachtige foto van Teun, een van mijn historisch eigenwijze cursisten. Geeft niet erg zouden mijn kinderen op jongere leeftijd hebben gezegd. Het is echter een voorbeeld dat fotografie hard werken is. Veel oefenen. Doe je dat niet dan kom je niet verder. Wat op zich ook niet erg is. Een ieder maakt voor zichzelf uit tot hoe hoog je wilt stijgen. Ik hoop dat er nog eens een cursist komt die mij ontstijgt. Dat zou gaaf zijn.

En Teun schier dan weer van mij in de stal deze foto. Na vier dagen cursus was ik door mijn modellen heen voor die week. Iedereen doet vrijwillig mee. Het nadeel van op het Franse platteland wonen is dat er geen modellenbureaus zijn. Erg jammer, maar het is zo. Het grote voordeel is wel dat we wel werken met echte mensen uit de omgeving. Soms zo enorm apart dat het een feestje is om ze te mogen fotograferen. Hier ben ik echter de klos. Dit jaar heb ik behoorlijk stevig getraind. Onder het motto: Sterk oud worden. Dus dat was een eerste opzetje voor de foto. Ik vind het zelf wel een stoere plaat. Niet slecht voor een 53 jarige man. En ik hoef echt niet zo nodig op de foto, maar soms heb ik geen keuze.

En als ik het dan heb over mensen uit de omgeving kijk dan even naar de hierboven staande foto. Dat bedoel ik. Prachtige karakterkoppen. Daar loopt de hele provincie vol mee. Keurig gefotografeerd door Teun. Er had nog meer in gezeten in deze foto maar dat komt misschien weer een andere keer.

Lachen, gieren en brullen bij de foto sessie van Margreet en Ed. Dat leidde tot dit resultaat. Niet helemaal wat ik voor ogen had tijdens de Fuji cursus. Maar wat kan mij het bommen. Als ik zie dat mensen plezier hebben dan is dat veruit het belangrijkste. Wanneer je plezier hebt ga je verder en word je vanzelf beter. Af en toe investeren in jezelf in door middel van een cursus. En dan kun je weer verderop komen met je plezier. Te leuk deze foto.

Cursisten die overstappen van het ene naar het andere merk dat komt ook voor. Richard fotografeerde zo lang als ik hem ken met Canon. Die is echter aan de klant geschoven voor Fuji wat veel meer mogelijkheden geeft qua dynamisch bereik. Fotograferen kon Richard al. Maar met een ander camera merk vol met nieuwe mogelijkheden is het toch behoorlijk schakelen. Het was in de week van de bloedmaan. Die we helaas niet gezien hebben. Maar wel deze mooie foto van dit paardenoog met vliegen. Het was voor Richard een belangrijke foto om de camera en het geleerde bij elkaar te kunnen brengen in één foto. Zo zag ik het in ieder geval.

En dan een prachtige straatfoto van Eric. De enige cursist die het volgens mij niet zo naar zijn zin had tijdens de cursus. Dat bleek achteraf. Waarom niet? Geen idee. Fotografie ging hem in ieder geval heel goed af. De beste straat foto van het jaar.

De meest uitgesproken foto van het jaar is de bovenstaande. Een wetenschappelijke cursist die helemaal los ging met zijn flitser. Egon weet op kleurgebied nog meer dan ik (dat wil wat zeggen), het is zijn vak op wetenschappelijke basis. Egon zei nog: " Ik ben niet creatief". Nou, dat hebben we geweten. Hij ging helemaal compleet los. Tijdens de vervolg cursus kwam de ene na de andere maffe maar zeer integrerende foto voorbij. Hij had helemaal zijn weg gevonden. terwijl hij eigenlijk alleen maar kwam om zijn vrouw te vergezellen. Dit was echt mijn grootste verbazing van het jaar.

En zijn vrouw Winnie schoot liever dit soort foto's. Allemaal oefeningen had ik bedacht voor haar om thuis nog beter en leuker haar eigen kinderen te kunnen fotograferen. Hier drijft mijn Mina op een zwaan in een stuwmeer. Gave plaat.

Het fijnste vind ik echter als ik mensen weer het plezier in fotografie kan teruggeven. Wanneer ze het ergens onderweg om welke reden dan ook verloren zijn dat weer terug te zien vinden. Dat is heel moeilijk voor mij. Het legt een zekere druk op mijn schouders. Liesbeth is weer helemaal back en gaat er weer voor. Weer een foto van Mina. Ik heb niets geholpen, niets gezegd, alle keuzes waren haar keuzes. En nee, hij is nog niet perfect de foto. Dat niet. Maar wat boeit het? Als je maar plezier hebt. En ik vind hem wel mooi, want mijn dochter staat er prachtig op.

Je eigen vrouw als een engel fotograferen. Je moet het maar durven. Een half jaar daarvoor als heks, maar die ging niet echt lekker. Door allerlei technische mankementen. Dus die heks moest nog een keer opnieuw gemaakt worden. Het zat ons dwars. Om het lot niet nog een keer te verzoeken hebben we van heks maar een Engel gemaakt. Misschien dat dat beter zou werken? En ja hoor. Een wereldplaat. RUC uit de camera. Geen gedoe met Photshop. Gewoon schieten zoals je hem wilt schieten. Tot aan de rook toe. Vincent's fotografisch jaar kon na deze foto niet meer kapot.

Mijn persoonlijk hoogtepunt in 2018 was wel dat ik voor het eerst in het Frans een volledige basis cursus heb gegeven. Wat een overwinning op mijzelf. Het kostte wel een maand voorbereiding maar dan heb je ook wat. Laat de Franse cursisten maar komen.

Patrick's angels, gewoon omdat ik deze foto zo leuk vind. Alle instellingen zijn gemaakt door de dames zelf. Ja, ik drukte op het knopje. Niet verkeerd na vijf dagen basis cursus, Petra, Sandra en Carla. Het was weer een mooi jaar.