De foto waarmee Kevin Carter de Pulitzer prijs won.

Wanneer je wil weten hoe oorlogs- persfotografen werken, dan moet je The Bang bang club gaan kijken. Voor als je het andere verhaal wilt zien dat zich ook afspeelde in Zuid Afrika. Het andere verhaal dan dat van Nelson Mandela. Daarmee is het verhaal namelijk verre van compleet. Als je ook maar iets van politiek en sociaal geïnteresseerd bent. De bijna burgeroorlog wordt in beeld gebracht. Het barbaarse en onmenselijke geweld en haat tussen zwarten onderling waar zelfs vele Zuid Afrikanen inde jaren 90 geen weet van hadden wordt in beeld gebracht.

Het is een harde en confronterende film. De fotografie in de film klopt helemaal, ik heb geen fouten kunnen ontdekken. Bewonderenswaardig hoeveel aandacht hieraan is besteed. De fotografen zijn geen doetjes of lieverdjes. Ze zijn hard soms zelfs onsympathiek, maar ze strijden ergens voor en willen laten zien wat er werkelijk in Zuid Afrika afspeelt. En soms zijn het ook gewone en echte mensen. De vier zijn ook af en toe bijna gek, roekeloos en levensmoe. Als je deze film kijkt snap je waarom. Dagelijks zoveel moorden en bloed zien maakt je als mens afgestompt, hol, leeg en misschien wel gek. Soms zijn de foto’s zo hard dat de krantenredactie besluit de foto’s niet te plaatsen. Onderstaande foto van Greg Marinovich kon niet geplaatst worden in de Zuid Afrikaanse The Star. Wel in het buitenland. Het is een voorbeeld van een te confronterende foto. Later won Marinovich via een buitenlandse agentschap die die foto wel durfde te plaatsen er de Pulitzer prijs mee.

De foto waarmee Greg Marinovich de Pulitzer prijs won

Ik heb zelf oorlogsfotografen (Kosovo en andere gebieden) gesproken en gevraagd waar een nieuw te bouwen Nikon digitale spiegelreflex aan moest voldoen. Diepe en moeilijke gesprekken. Met hele andere wensen voor een nieuw te bouwen camera dan voor jou en voor mij. Tijdens ieder gesprek keek ik in diepe, wazige en holle ogen. Hun persoonlijkheden waren raar en vreemd. Ze hadden teveel gezien. Meer dan een mens hebben kan om nog normaal te kunnen functioneren. Na het zien van deze film begrijp ik eindelijk waarom. Na al die jaren is voor mij de vraag beantwoord. Terwijl ik toch ook de foto’s heb gezien die rechtstreeks binnen kwamen op redacties als AP, Times, AFP en nog een hele lijst met redacties. Foto’s die nooit zullen worden geplaatst omdat ze te schokkend zijn. Ik had dus al een vermoeden kunnen hebben, en toch snap ik nu pas waarom de mannen (fotografen) zo waren zoals ze waren.

Kijk deze film. Zie een ander soort fotografie en zie waarom je dit niet zou willen en het leuker is om mooie foto’s te maken. Onze vorm van fotografie is ook een stuk gezonder en valt langer vol te houden. Leer een stuk geschiedenis van Zuid Afrika, die niet echt goed beschreven is. Het is te danken aan twee van de deze fotografen dat er wat meer bekend is geworden. Paolo en Marinovich hebben er een boek over geschreven. Op mij heeft het een diep indruk gemaakt. Fotografisch, het verhaal, de politiek en hoe mensen elkaar kunnen haten.

P.S.: Ik ben hartstikke tegen geweld en oorlogen. Ik vind het erg dom, maar toch moet je dit zien.