Nu klop ik mijzelf vaak op mijn borst dat ik zo lekker duidelijk ben en eerlijk. Vaak roep ik er ook nog bij dat het mijn bestaansrecht is die eerlijkheid en duidelijkheid. Maar als iemand je recht op de man afvraagt: " Denk je dat ik het in mij heb om fotograaf te worden?" En ik denk van niet, wat zeg je dan? Eerlijk zeggen, nee joh niet doen? Of zeg ik dan ja het zou best wel eens kunnen lukken. Beide gevallen komt voor ( heel politiek van mij deze laatste toevoeging). Het zijn in ieder geval momenten dat eerlijk zijn heel erg moeilijk is. Want als ik nee zeg gaat iemands droom aan diggelen. Niet dat ik de waarheid in pacht heb, maar kan ik dat oordeel voor mijn rekening nemen? Het houdt mij bezig de laatste tijd. Waarom? Omdat ik die vraag zoveel gesteld krijg de laatste tijd. En ik zit ermee.

Ik ben ooit een cursus begonnen voor hobbyisten. En dat is een beetje uit de hand gelopen. Er komen nu ook veel mensen die professioneel willen fotograferen of al professioneel zijn. Ze verdienen er dan wel/niet, goed/slecht hun brood mee. Waarom komen ze hier? Omdat ze in Nederland niet kunnen vinden wat ze zoeken. Ik ga dat niet allemaal nog een keer uitleggen daarover heb ik al genoeg blogjes geschreven. Tegenwoordig heb ik bijna wekelijks een cursist er tussen zitten. Gedesillusioneerd door de opleidingen in Nederland en gewoon bij mij in de basis cursus moeten beginnen. Maakt niet uit wat je hiervoor gedaan hebt. We beginnen bij de bodem. Basis, basis, en nog eens basis moet erin zitten. Waarom? Dat wordt zo wel duidelijk.

De vrouw/man die aan mij vraagt of zij/hij fotograaf zou kunnen worden heeft vaak geen idee waar ze het eigenlijk over hebben. Professioneel fotograferen is totaal anders dan hobby matig een beetje voor je eigen plezier en beleving foto's maken. Er komt zo verschrikkelijk veel meer bij kijken. Fotograferen kunnen zat mensen. Dat is het probleem niet. En ook nog vaak op afroep. Maar wat als het lastig gaat worden? Kunnen ze het dan ook? En met lastig bedoel ik vele verschillende dingen die het vak fotograaf erbij komen, maar waarvan alle cursisten die ik tot nu toe gehad heb geen notie hebben. Ik ga een paar voorbeelden geven, één in deze blog en de rest komt wel in toekomstige blogs. In de hoop dat sommigen hun dromen naar een ander terrein gaan verleggen als ze eerlijk kunnen kijken naar zichzelf. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik iemands leven de verkeerde kant opstuur. Die verantwoordelijkheid is mij te groot.

Het grote verschil is: Fotograaf zijn of fotograaf spelen...

Een voorbeeld:
Het snot komt aan alle kanten je hoofd uit. En met je buik en andere zaken is het niet veel beter gesteld. Een toilet moet echt binnen handbereik zijn. En het liefst nog dichterbij. Dat je gewoon fotografeert vanaf de plee. Kan het helemaal niet misgaan. Omdat dit niet kan slik je zoveel Norrit, dat je de komende maand helemaal niet meer naar het toilet hoeft. En om er echt zeker van te zijn dat je niet zwaar voor paal staat tijdens de dag stuur je één ( is al erg genoeg) van je assistenten, (nu wordt het nog gênanter) incontinentie luiers halen en je trekt er een aan voor het geval dat.... How low can you go...?

Bijzaken zijn dat je haast niet uit je ogen kunt kijken, je stem is helemaal weg van de pijn in je keel. En morgen is er een hele grote shoot in Amsterdam. Het halve Stadionplein is afgezet nu al. Auto bezitters zijn al dagen van tevoren gewaarschuwd dat ze morgen daar niet geparkeerd mogen staan. Sta je er wel en sta je in mijn beeld met je auto dan ga je geheid weggesleept worden. Kosten zijn voor de eigenaar.

De modellen waaronder een hele bekende Nederlander staan geboekt. Het moet morgen want zijn agenda zit vol voor het komende anderhalf jaar. Zeker nu hij net één van de allergrootste hits in de Nederlandse popgeschiedenis heeft gescoord. Er is geen andere mogelijkheid. En verder zullen er nog 20 mensen aanwezig zijn die iets met die foto te maken hebben. Marketingmensen, visagisten, art director, runners, assistent, mensen van het modellenbureau en uiteraard de klant zelf. Die laatste wil zien waarom die offerte zo hoog was. Zal ik die vanavond allemaal gaan afbellen???? Wat denk je?

Echt niet!!! Onmogelijk. Al ga ik morgen bij wijze van spreken dood op de set. Al poep ik mijn hele broek vol, al kan niemand mij verstaan omdat ik geen stem meer heb en al kan ik niet gezellig zijn morgen omdat ik mij niet gezellig voel, the show must go on. Dat is fotograaf zijn. Niets meer en niets minder. En om het allemaal nog erger te maken, er moet nog een mooie foto uit komen rollen ook. Niet een beetje mooi, maar echt mooi. En dan sta je daar de volgende dag, blijkt het ook nog een keer tot overmaat van ramp ongelofelijk shit weer te zijn en het is echt de bedoeling dat het een zonnige foto gaat worden.Alle trucs moeten nu extra uit de kast getrokken worden. Het laatste wat je wilt is een moeilijke foto als je ziek bent. Nu moet je ook nog eens extra je best gaan doen. Met een andere film fototgraferen, met kleurenfilters gaan werken (digitaal fotograferen bestond nog niet). Kleuren berekenen. Extra, heel veel extra licht plaatsen. Dus ook aggregaten, want niet overal is genoeg stroom. Want de klant wil een zonnige foto en zonder mijn eigen licht neer te zetten ( want het bestaande daglicht was echt uien) gaat het niet. En de klant wil een zonnige foto dus hij krijgt een zonnige foto. Zo simpel is het.

Tegenwoordig als het tegenzit, wordt het verwoord door de fotograaf die de foto heeft gemaakt als: " Ja, dat is nu eenmaal mijn stijl". Nee dat is het maskeren van je onvermogen. Je moet eens gaan praten met iemand van een reclamebureau die de opdrachten geeft. Ze worden gek van de fotografen die zich altijd maar verschuilen met het antwoord:" Ja, dat is nu eenmaal mijn stijl". Kan niet! Gek worden ze ervan. Geef gewoon de foto waar ze om gevraagd hebben. Pas dan ben je fotograaf. Een kameleon die alles kan.

Als je denkt dat je het bovenstaande verhaal niet aankunt... dan moet je geen fotograaf worden. Het hoort er echt bij en het gaat iedereen een keer overkomen in meer of mindere mate. De druk is hoog, alles zit tegen en toch moet je het doen. En denk nu niet dat dit soort werk nooit jouw werk zal gaan worden. Dat je niet zo hoog wilt komen als fotograaf of dat je dit soort fotografiewerk niet nastreeft. Met ander fotografiewerk kan het net zo erg tegenzitten. En dan gaat het er echt om, hoe los je het op? Het niet oplossen is geen oplossing. Dat is dan meteen je laatste klus. Is het alsnog einde droom. Heb ik het niet gedaan dan doe je het uiteindelijk zelf wel een keer. Je moet echt heel erg goed zijn en alles kunnen onder alle omstandigheden.

Ik wil niemand zijn droom afpakken. Ik wil tegen niemand liegen. Maar het is zo moeilijk om te zeggen.... " nee joh, als ik jou was zou ik geen fotograaf worden". Want ik ontneem iemand dan wel zijn/haar droom. En dat is het ergste wat er is. Want dromen zijn mooi. Daarom geef ik les en cursussen. Mensen helpen bij het realiseren van wensen, hobby's en professionele fotografie wensen. Maar please jongens en meisjes, kijk ook eens heel eerlijk naar jezelf in de spiegel. Herken je jezelf in het bovenstaande voorbeeld? Kun je dat? Dan moet je vooral doorgaan met het volgen van je dromen. Doe het! Is het antwoord nee, dan ga ik je nog wel verder helpen met nog te schrijven blogs wat het vak fotografie inhoudt. Inzichtelijk maken wat je zou willen en wat het werkelijk inhoudt. Professioneel fotograferen is echt niet zo makkelijk als je denkt. En het gaat niet alleen over fotograferen. Er zijn nog zoveel andere zaken die er ook toe doen.

Teveel mensen willen fotograaf worden. Dat gaat niet. Ik heb er al eens blog over geschreven in Professionals hebben last van amateurs. Die sluit naadloos aan op dit verhaal. De professionals van nu zijn niet goed genoeg meer. Omdat er teveel zijn en ze te makkelijk denken dat ze fotograaf zijn. Iets willen zijn betekent nog niet dat je het bent.

En de man die laatst zei dat ik een grote mond heb....pffffffff. Pas als jij dit bovenstaande kunt onder druk terwijl je ziek bent, pas dan ben je een gelijkwaardige sparring partner voor mij. En het gekke is, als je zover komt en ik hoop het echt voor je, zul je gek genoeg nooit meer zeggen dat ik een grote mond heb (zo die wilde ik even kwijt). Ik presteerde onder alle omstandigheden en dat moet iedere professionele fotograaf. Het is het verschil tussen fotograaf spelen of fotograaf zijn. Eerlijker dan dit kan ik niet zijn. En nu niet weer beginnen dat ik een grote mond heb. Ik ben duidelijk dat is iets heel anders. In het vak fotografie lopen al genoeg charlatans rond. Ik waarschuw alleen maar voor hoe het zal zijn.