Het feit dat ik mij er over opwind kan ik niets aan doen. Mijn hart heb ik nu eenmaal aan de fotografie verpand. Gepassioneerd als dat ik ben is het voor mij belangrijk om samen met „mijn” cursisten te streven naar het hoogst haalbare binnen iemands bereik. Zo kan het wel eens gebeuren dat ik cursisten ergens tussendoor wel eens wat vertel over andere cursussen. Waarom? Omdat leerlingen van „de opleidingen” ook bij mij komen leren. Soms heb ik wel eens het gevoel dat ze denken dat ik ze in de maling neem. Als ik vertel waarom de leerlingen van „de opleidingen” alsnog ook bij mij een cursus volgen. Ik zie ze denken:” Hoe kan een officiële fotografie opleiding zo slecht zijn als Patrick beweert?” Ik hoef mijn gelijk niet te hebben, maar onderstaand verhaal maakt veel duidelijk.

Gisteren werd ik getipt door een ex-cursiste met de mededeling dat de nieuwe Photo Academy awards waren uitgereikt. En ze noemde het bagger in haar bericht. Ik zat geschokt op mijn stoel. Dit zijn teksten voor mij maar niet voor Coby! Als Coby dit zegt dan moet het wel heel erg zijn. Via Google vond ik al rap de resultaten en had ik maar niet gekeken! Het gemaakte fotowerk is zo slecht, dat het niet te bevatten valt. Zo verschrikkelijk slecht. Ik heb er de halve nacht van wakker gelegen.Echt waar! Mijzelf afvragende hoe dit toch mogelijk is. Is er iemand bij de diverse opleidingen en in de jury die oprecht durft te zeggen dat hij/zij dit mooi of goed kan noemen? Laat staan dat je met dat soort fotografie een prijs kunt winnen.

De Photo Academy award is een prijs voor studenten die afgestudeerd zijn. Het initiatief is genomen door de Fotoacademie, maar afgestudeerden van andere opleidingen zoals het St. Joost en de opleiding in KASK Gent, Rietveld en andere opleidingen mogen ook deelnemen. De Overall winnaar van dit jaar was Antonio Granata. Bekijk de volgende link (in verband met copyright, wat reken maar dat ze daar dan wel scherp op zullen zijn) en lees deze blog dan verder. Antonio Granata. Deze serie schijnt over een homo stel te gaan.

Wanneer ik de winnende serie bekijk zie van alles maar geen homo stel. Ik zie tuinkabouters, lampenkappen, vervuilde muren en Albert Heijn baby shampoo, maar ik zie geen homo’s. Ja twee mannen die elkaar een kusje geven. Zou dat het zijn? Het werk van Granata is eerder een mislukte interieur fotografie inzending dan een serie over een homo stel. Waar zijn ze dan? Het is goed om aandacht te vragen voor de homo’s in de samenleving die meer en meer in het verdomhoekje komen te zitten. Met alle bedreigingen op straat en ga zo maar door. Prima, maak er een onderwerp van en vraag aandacht voor dit probleem, maar maak er dan ook wat van. Deze serie doet het tegenovergestelde! laat het lijken dat homo’s in vieze en wanstaltige huizen leven. Niet kunnen schoonmaken, geen smaak hebben en onzelfstandig zijn.Dit is wat ik uit de serie haal na het bekeken te hebben. Dit is wat Granata laat zien met zijn foto’s. Vieze koffiekopjes, lelijke gordijnen, wat is in hemelsnaam het doel van deze serie.

Ik heb ergens gelezen dat het een serie moet zijn over een liefdevol ouder homo stel. Liefde laat je niet zien met keihard flitslicht. Zet dan een mooi lichtje neer. Niet dat harde en confronterende licht. Licht betekent iets. Licht heeft een associatie. Laat je met een vuile muur een liefdevol homo stel zien? Kun je het daarmee uitbeelden? is liefdevol een lampenkap of een plant of een armtierig ontbijtje? Ik snap er geen snars van. Kleur en zwart/wit worden dwars door elkaar heen geschoten. Het maakt allemaal niet uit, maar dat kan echt niet. Een serie schiet je of in zwart wit of in kleur. Niets anders. Ben ik ouderwets? het zal best, maar ouderwets zijn levert wel veel beter doordachte foto’s op. En vooral ook mooier. Maar dat schijnt een vies woord te zijn. Mooi mag het zeker niet zijn.

Als er geflitst wordt dan graag zo hard en lelijk mogelijk. Anders heeft het geen journalistieke waarde lijkt Antonio Granata bedacht te hebben. Heeft hij ooit leren flitsen en geleerd wat mooi licht is? Waar ik bezig ben iedereen te leren mooi licht neer te zetten en verantwoord te flitsen is het bij Antonio klets boem beng flitsen. Recht voor zijn raap en zo hard mogelijk.
En de jury dan? Hebben ze smaak? Het is mij duidelijk, nee dat hebben ze niet. Over smaak kun je twisten, maar dit? Nee te erg! Een goede fotoserie moet aan voorwaarden voldoen. Dan kun je je er niet vanaf maken met het commentaar dat dit misschien wel een nieuwe beedltaal is. Wat dat dan ook mag betekenen. En het ergste van alles is dat deze serie de overall winnaar is geworden. Dit was de beste serie die is ingezonden. Dit is door de jury ( mensen van de Volkskrant, Elle, De Morgen, PF en de directeur van de fotografen federatie) als beste werk gekozen. Dat betekent dat de andere inzendingen nog slechter moeten zijn geweest. Maar kan het dan nog erger? Eerst even het juryrapport citeren:

1e PRIJS OVERALL Antonio Granata, Fotoacademie Amsterdam – serie van 25 De winnaar maakte een serie waarbij hij dicht op zijn onderwerp blijft in zowel de portretten als bij de stillevens. De durfal Granata schenkt ons een serie die oogt als een prachtig en wild gedicht. Al heel vroeg in de wedstrijd werd duidelijk dat hier werk lag dat een dialoog met zijn publiek aangaat waarbij de kijkers gefascineerd meespelen met het spel van de fotograaf. Een persoonlijk verhaal dat hij op bijzonder wijze voor de kijker relevant weet te maken en als serie sterk bijeen blijft. Kijkend naar de grote serie die op tafel lag, is het nog onduidelijk in welk medium het werk het allerbeste tot zijn recht komt. Wellicht het begin van een nieuwe beeldtaal in 2012; de tijd zal het ons moeten leren.

Zoals ik wel eens eerder heb geschreven in andere blogs, ik blijf het nog het meest vervelende vinden voor de leerlingen zelf die inmiddels afgestudeerd zijn. Ze denken een vak te beheersen, dat is ze wijs gemaakt door hun leraren, maar ze kunnen het nog steeds niet. Bedenk wel dat als afgestudeerd fotograaf aan de Foto Academie je minimaal 33.000 euro hebt uitgegeven aan deze school om „het_ nog steeds niets te kunnen. Kijk naar de serie van Els Zweerink en zie de invul flits foto van een jonge man. Mijn eerste de beste vervolg cursist doet het beter na 1 dag cursus. Ik zie uitbijters in de foto’s op plekken waar ze niet horen. Ik zie weer keihard en lelijk flitsen. En dat moet men allemaal in RAW doen vanaf dag 1 op de foto academie want anders verlies je teveel kwaliteit. RAW is beter dan JPG vertellen de leraren. Nou daar hoef je met dit soort fotografie niet bang voor te zijn hoor dat je kwaliteit verliest. Het is er sowieso niet. Dus laat RAW ook maar zitten. Er is geen enkele foto waarvan ik zou denken:” Ja wat goed dat deze in RAW is gefotografeerd”. Anders had ik niet de mooie belichting en al die mooie kleuren moeten missen. Dit laatste is cynisch bedoeld. Ik zeg het er maar even bij.

Om de top drie compleet te maken nog even de aandacht vragen voor de derde afgestudeerde fotograaf aan de Fotoacademie. Sjoukje van Gool. De top drie is compleet en me dunkt, ik zou het geen reclame willen noemen voor het gaan volgen van een opleiding in Amsterdam of Rotterdam. Wat een bagger! Ja, ik denk er ook zo over Coby. Wat een zeldzame bagger! Deze serie van Sjoukje.... eh... gaat over.... eh..... ik heb geen idee. Jezelf fotograferen? Gaat het over dode bloemen? Teveel gegeten? Ik heb geen idee. De jury heeft het gelukkig wel gezien en deze in mijn ogen onsamenhangende serie hebben ze beloond met een derde plek.

Jury rapport luidt:
3e PRIJS OVERALL Sjoukje van Gool, Fotoacademie Amsterdam – serie van 5 De meest esthetische serie die in de finale terecht kwam. Een serie van vijf foto’s die discussie op gang bracht. Er bleven veel vragen open over het werk en de jury bleef de foto’s telkens opnieuw in ander volgorde leggen. Het gevoel dat er nog meer werk moest zijn dat deze serie sterker kon maken, maakte de beslissing om in de eindfase deze serie foto’s een derde plek te geven makkelijk. De vijf foto’s die er nu lagen bleken uiteindelijk overtuigend genoeg om zich in de top drie te vechten.

Om toch nog een beetje positief af te sluiten heb ik het werk gevonden van een Vlaamse afgestudeerde fotografe. Julie van der Vaart Dit is heel aardig werk. Het slaat tenminste ergens op. Bepaalde basis voorwaarden voor een interessanten en goede foto worden ingevuld. Er was dus wel goed werk aanwezig, maar de jury heeft het niet gezien. In het hele jury rapport wordt ze niet eens vermeld. Sneu voor Julie. Haar werk verdiend meer aandacht. Er is wel goed werk, maar het wordt niet herkend. Deze hele blog zegt niets over de mensen die wel of niet prijzen hebben gewonnen. Het zegt wel alles over de leraren van de diverse opleidingen en de jury. Het is gewoon prut of bagger... Het is maar net hoever je wilt gaan met het benoemen van het geleverde fotowerk.

Ik constateer problemen in de wereld van fotografische opleidingen. Problemen constateren kunnen meer mensen Er iets aan doen niet. Ik heb de oplossing en ik ga het doen. Dit kan gewoon zo niet langer. Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat Nederland weer beter gaat fotograferen. In ieder geval een kans krijgt om het goed te leren. Er is geen keuze momenteel dat is het probleem.