Wanneer fotografie iemand doet huilen...
07/07/16 11:07 Filed in: Inspiratie
Fotografie en huilen lijken niets met elkaar te maken te hebben, maar toch het is wel zo. En dat is voor de helft van de fotografen, meestal de vrouwen. En heel, heel, heel erg soms is er wel eens een man die ik zie met licht rode ogen, maar in eerste instantie gaat deze blog over de dames. Die staan ik veel dichterbij hun emotionele kant dan mannen. Het is een gegeven wat ik na tien jaar cursus geven wel durf te stellen. Maar hoezo horen huilen en fotografie bij elkaar?
Fotografie en tranen horen bij elkaar. Af en toe vanuit frustratie, maar meestal vanuit een niet te beschrijven blijheid en verwondering. Dan heb ik het over willekeurige cursistes die zo blij zijn dat ze zulke mooie foto's hebben gemaakt. Dan is het tijd voor een traantje. Ik vind dit altijd wel leuk. Het moment dat woorden tekort schieten en emoties alleen nog geuit kunnen worden door even lekker te genieten onder het genot van een paar tranen.
En zo heb ik laatst mijn nuchtere buurvrouw Marianne aan het huilen gekregen. Niet omdat ik lelijk naar haar keek of onaardig deed, maar door een foto. Marianne is een ferme Haagse dame met een grote mond maar ook met een gouden hart wonende naast ons in Frankrijk. Getrouwd met een Franse boer en ze hebben samen vier kinderen. De kinderen hadden besloten in al hun wijsheid om pa en ma te verassen met een leuke foto van zich zelf. Ze gingen voor het gemak even voorbij aan het feit dat ze alle vier een bloedhekel hebben om op de foto te gaan. Ik heb wel eens pasfoto's van ze gemaakt, omdat dat nergens hier in de wijde omgeving zonder 65 kilometer te moeten rijden gemaakt kan worden. En pasfoto's van ze maken was al een hele opgave. En dat zijn dan foto's waar men niet echt leuk op hoeft te staan. Pasfoto's moeten enkel en alleen aan een paar gestelde voorwaarden voldoen. De buurkinderen hadden bedacht dat een leuk cadeau zou zijn om een groepsfoto van zichzelf aan mama en papa te geven. Ze waren spontaan voor het gemak even vergeten dat het maken van een pasfoto al een soort bevalling is. Of ik die "mooie" groepsfoto wilde maken? Ja natuurlijk! Ik hou wel van een uitdaging. Vier mensen die absoluut niet leuk op een foto kunnen/willen toch goed op de foto zetten. Dat is leuk, dat is een uitdaging.
Gedurende een uur (niet te lang met mensen die eigenlijk niet willen) alles uit de kast gehaald om ze zo ontspannen mogelijk op de gevoelige plaat te krijgen. En dan ook nog in de Franse taal omdat ze helaas geen van alle nog Nederlands spreken. En mijn nuancering in het Frans toch ook wel redelijk tekort schiet. Ze kwamen binnen in vier verwassen of oude T-shirts. Oh mijn god dacht ik, dit kan niet help! Maar dat was mijn denkfout. Het was net voor Kerst en logischer wijze had ik de kerst gedachte in mijn hoofd zitten omdat de te maken foto met de kerst als cadeau worden gegeven. Als vier kerstengeltjes op de foto gaan was niet echt het gene wat ze in gedachten hadden. Even snel schakelen van mijn kant was nodig. Okay is het niet linksom, dan rechtsom. Zoals ze er nu opstaan past ze ook beter moet ik toegeven. Zaterdag ochtend 10.30 uur. Normaal gesproken is geen van hen dan al wakker. Nu stonden ze bij mij in de studio, gedoucht en al. Wat een pandemonium zal dat zijn geweest bij de buren. Dat doen ze anders nooit zei "buuf" Marianne Wat zou er toch aan de hand zijn dacht ze nog? En ze had wel een klein vermoeden, met een fotograaf als buurman.
Met de haren nog nat de eerste proef opnamen gemaakt en gekeken hoe de diverse gezichten reageren op de gekozen graden Kelvin. Kon ik een gemene deler vinden?… Kelvin waarde goed, belichting met studie flitsers goed en de achtergrond was ook naar mijn zin. Beetje afvallende verlopen inde achtergrond links en rechts. Niet door in de nabewerking te gaan vignetteren, maar gewoon door het licht goed op te stellen en de foto te maken zoals je hem wilt maken. Allemaal gepiept binnen 15 minuten tijd. Maar toen alle vier er leuk en ontspannen erop krijgen… aaaaahhhhh, moeilijk!
Lullen in het Frans zo goed als ik kan, de temporaire modellen zo goed en kwaad als het ging proberen te laten ontspannen, grapje hier, aanwijzing daar en doorgaan. Het ene moment staat de ene er goed op en de volgende foto een ander, maar nu nog een foto waar ze alle vier zo goed mogelijk opstaan. "Ontspan je mond Pierre", maar chips hoe zeg je dat in het Frans? Relex ta bouche???? Détendre votre bouche? Hij begreep het, maar hoe ontspan je een mond als je niet weet hoe dat te doen? Pierre is een hele slimme jongen als het gaat om architect te worden, maar fotomodel? Nee, dat is iets anders. Beter dan dit werd het niet. Jean was een engel (best wel grappig gezien zijn achternaam). Bijna altijd goed op de foto. Rens, mecanicien van beroep, met handen die maar niet wilden ontspannen. Pakte zijn zus beet alsof ze in een bankschroef gedraaid moest worden. Nee, Rens ontspannen die handen. Relax tes mains, aussi le autre main s.t.p. (s'il te plait). Pas de crampe….Was dat goed, zat Anne weer spontaan te verkrampen omdat het zo lang duurde. Gelukkig had ik haar ooit wat gitaarles gegeven in het Frans en kon ik haar daaraan herinneren tijdens het fotograferen. lles aanpakken of proberen om het beoogde doel te bereiken. Een klein minzaam lachje ontstond bij Anne. En klik, klik, klik en klaar. Dank jullie voor de medewerking en tot een volgende keer. Drie ontspannen foto's in een uur tijd.
En dan opeens (enkele weken later) staat de buurvrouw voor je deur om je te bedanken voor die hele mooie foto. Toen ze hem kreeg moest ze gewoon huilen zo mooi vond ze hem. Had ik al via via gehoord. En dat is nu het mooiste compliment wat je ooit kunt krijgen als fotograaf. Dat iemand gaat huilen om een foto die jij hebt gemaakt en dan niet van verdriet. Ook ik weet dat het niet mijn mooiste of beste foto aller tijden is. Daar waren de omstandigheden niet naar met vier mensen die eigenlijk niet willen, taal barriere en geen ervaring hebben. Moeder Marianne moest huilen omdat ze trots is op haar kinderen en ze de foto zo mooi vond. Ze gaan alle vier goed terecht komen zoals het ernaar uitziet en dat valt echt niet mee op het Franse platte land. Ze genoot nog eens extra van haar kinderen door die ene foto. Uit pure trots. Het is een moment dat verschillende dingen ineens bij elkaar komen. En zo is het ook met fotografie en huilen. Beiden hebben alles met emotie te maken of noem het beleving. En als mijn buuf zegt dat ze ervan moest huilen, dan kan ik lachen van blijdschap. Ook die twee horen bij elkaar. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Dat is me veel meer waard dan de symbolische 30 euro die ik in totaal voor de foto heb gevraagd inclusief print. Het zijn immers maar arme studenten. Nee zoiets doe je voor de lol, plezier en uitdaging, maar niet voor het geld. Met als kers op de slagroom een huilende moeder. I love it.
En zo heb ik laatst mijn nuchtere buurvrouw Marianne aan het huilen gekregen. Niet omdat ik lelijk naar haar keek of onaardig deed, maar door een foto. Marianne is een ferme Haagse dame met een grote mond maar ook met een gouden hart wonende naast ons in Frankrijk. Getrouwd met een Franse boer en ze hebben samen vier kinderen. De kinderen hadden besloten in al hun wijsheid om pa en ma te verassen met een leuke foto van zich zelf. Ze gingen voor het gemak even voorbij aan het feit dat ze alle vier een bloedhekel hebben om op de foto te gaan. Ik heb wel eens pasfoto's van ze gemaakt, omdat dat nergens hier in de wijde omgeving zonder 65 kilometer te moeten rijden gemaakt kan worden. En pasfoto's van ze maken was al een hele opgave. En dat zijn dan foto's waar men niet echt leuk op hoeft te staan. Pasfoto's moeten enkel en alleen aan een paar gestelde voorwaarden voldoen. De buurkinderen hadden bedacht dat een leuk cadeau zou zijn om een groepsfoto van zichzelf aan mama en papa te geven. Ze waren spontaan voor het gemak even vergeten dat het maken van een pasfoto al een soort bevalling is. Of ik die "mooie" groepsfoto wilde maken? Ja natuurlijk! Ik hou wel van een uitdaging. Vier mensen die absoluut niet leuk op een foto kunnen/willen toch goed op de foto zetten. Dat is leuk, dat is een uitdaging.
Gedurende een uur (niet te lang met mensen die eigenlijk niet willen) alles uit de kast gehaald om ze zo ontspannen mogelijk op de gevoelige plaat te krijgen. En dan ook nog in de Franse taal omdat ze helaas geen van alle nog Nederlands spreken. En mijn nuancering in het Frans toch ook wel redelijk tekort schiet. Ze kwamen binnen in vier verwassen of oude T-shirts. Oh mijn god dacht ik, dit kan niet help! Maar dat was mijn denkfout. Het was net voor Kerst en logischer wijze had ik de kerst gedachte in mijn hoofd zitten omdat de te maken foto met de kerst als cadeau worden gegeven. Als vier kerstengeltjes op de foto gaan was niet echt het gene wat ze in gedachten hadden. Even snel schakelen van mijn kant was nodig. Okay is het niet linksom, dan rechtsom. Zoals ze er nu opstaan past ze ook beter moet ik toegeven. Zaterdag ochtend 10.30 uur. Normaal gesproken is geen van hen dan al wakker. Nu stonden ze bij mij in de studio, gedoucht en al. Wat een pandemonium zal dat zijn geweest bij de buren. Dat doen ze anders nooit zei "buuf" Marianne Wat zou er toch aan de hand zijn dacht ze nog? En ze had wel een klein vermoeden, met een fotograaf als buurman.
Met de haren nog nat de eerste proef opnamen gemaakt en gekeken hoe de diverse gezichten reageren op de gekozen graden Kelvin. Kon ik een gemene deler vinden?… Kelvin waarde goed, belichting met studie flitsers goed en de achtergrond was ook naar mijn zin. Beetje afvallende verlopen inde achtergrond links en rechts. Niet door in de nabewerking te gaan vignetteren, maar gewoon door het licht goed op te stellen en de foto te maken zoals je hem wilt maken. Allemaal gepiept binnen 15 minuten tijd. Maar toen alle vier er leuk en ontspannen erop krijgen… aaaaahhhhh, moeilijk!
Lullen in het Frans zo goed als ik kan, de temporaire modellen zo goed en kwaad als het ging proberen te laten ontspannen, grapje hier, aanwijzing daar en doorgaan. Het ene moment staat de ene er goed op en de volgende foto een ander, maar nu nog een foto waar ze alle vier zo goed mogelijk opstaan. "Ontspan je mond Pierre", maar chips hoe zeg je dat in het Frans? Relex ta bouche???? Détendre votre bouche? Hij begreep het, maar hoe ontspan je een mond als je niet weet hoe dat te doen? Pierre is een hele slimme jongen als het gaat om architect te worden, maar fotomodel? Nee, dat is iets anders. Beter dan dit werd het niet. Jean was een engel (best wel grappig gezien zijn achternaam). Bijna altijd goed op de foto. Rens, mecanicien van beroep, met handen die maar niet wilden ontspannen. Pakte zijn zus beet alsof ze in een bankschroef gedraaid moest worden. Nee, Rens ontspannen die handen. Relax tes mains, aussi le autre main s.t.p. (s'il te plait). Pas de crampe….Was dat goed, zat Anne weer spontaan te verkrampen omdat het zo lang duurde. Gelukkig had ik haar ooit wat gitaarles gegeven in het Frans en kon ik haar daaraan herinneren tijdens het fotograferen. lles aanpakken of proberen om het beoogde doel te bereiken. Een klein minzaam lachje ontstond bij Anne. En klik, klik, klik en klaar. Dank jullie voor de medewerking en tot een volgende keer. Drie ontspannen foto's in een uur tijd.
En dan opeens (enkele weken later) staat de buurvrouw voor je deur om je te bedanken voor die hele mooie foto. Toen ze hem kreeg moest ze gewoon huilen zo mooi vond ze hem. Had ik al via via gehoord. En dat is nu het mooiste compliment wat je ooit kunt krijgen als fotograaf. Dat iemand gaat huilen om een foto die jij hebt gemaakt en dan niet van verdriet. Ook ik weet dat het niet mijn mooiste of beste foto aller tijden is. Daar waren de omstandigheden niet naar met vier mensen die eigenlijk niet willen, taal barriere en geen ervaring hebben. Moeder Marianne moest huilen omdat ze trots is op haar kinderen en ze de foto zo mooi vond. Ze gaan alle vier goed terecht komen zoals het ernaar uitziet en dat valt echt niet mee op het Franse platte land. Ze genoot nog eens extra van haar kinderen door die ene foto. Uit pure trots. Het is een moment dat verschillende dingen ineens bij elkaar komen. En zo is het ook met fotografie en huilen. Beiden hebben alles met emotie te maken of noem het beleving. En als mijn buuf zegt dat ze ervan moest huilen, dan kan ik lachen van blijdschap. Ook die twee horen bij elkaar. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Dat is me veel meer waard dan de symbolische 30 euro die ik in totaal voor de foto heb gevraagd inclusief print. Het zijn immers maar arme studenten. Nee zoiets doe je voor de lol, plezier en uitdaging, maar niet voor het geld. Met als kers op de slagroom een huilende moeder. I love it.