Paul Huf award
Hierboven is een foto uit de campagne gemaakt voor het biermerk Grolsch. Een prachtige serie van films en ook foto's die je vroeger vaak in de bioscoop kon zien voordat de film begon. Die goede oude tijd. Dan kwam er een prachtige gefilmde commercial voorbij met altijd als titel: "Vakmanschap is meesterschap" Dat gold voor het brouwen van het Grolsch bier, maar voor mij ook voor Meneer Huf. Kijk eens naar het mooie licht is geplaatst. Kijk naar wat hij doet met zijn zwarten. Net aan zwart maar wel met doortekening. Kwestie van heel nauwkeurig belichten en werken. En een zijlicht waardoor hoofd en gereedschap mooier en interessanter uitkomen. Iedere keer kwam er een ander beroep aan bod waarvoor vakmanschap vereist was. En dat werd dan vergeleken met het maken van Grolsch bier.
Hier een portret van schrijver/dichter Simon Carmiggelt. Niet perse zijn beste portret, maar wel een hele karakteristieke. Mooie lichtplaatsing waardoor de rimpels van Carmiggelt beter benadrukt worden.
Zijn meest bekende foto is misschien wel de bovenstaande. Een foto van de op dat moment veel belovende spelers van Ajax die maar nog niet echt waren doorgebroken. Je ziet Cruijf, Keizer, Swart en Nuninga. Gepubliceerd in Elsevier in 1967. Op zich een interessante foto door vooral de aanwezigheid van Cruyff, Keijzer en Swart, Maar als je wat langer kijkt dan is het eigenlijk best wel een standaard foto. Niets bijzonders. Vrij vlak licht. Naar mijn idee staan de heren te dicht op de achtergrond waardoor de achtergrond teveel een functie krijgt. En dat lijdt alleen maar af. De zwarte strepen op de ondergrond kan ik met niet herinneren van vroeger. Ze staan er wel. waarom niet even weg geretoucheerd?
Ik ging vroeger naar de Mts fotografie en het tweede jaar bestond uit twee dagen in de week leren retoucheren. Met verf, met inkt, potlood en airbrushen. En ik maar denken dat ik naar een fotografie opleiding was gegaan. Wat ik wil zeggen is dat retoucheren erbij hoort. Op film als je heel veel afdrukken moest maken, op papier als het om slechts een enkele afdruk ging. Paul Huf was een autodidactisch fotograaf. Misschien heeft hij het nooit geleerd, dat kan ook. Maar in mijn ogen had het wel gemoeten.
Mode reportages maakte hij ook. Voor de grote bladen, Elle, Avenue en nog meer volgens mij. Leuk de bovenstaande foto, maar de vraag is, is het werkelijk zo speciaal? Als tijdsbeeld zeer zeker wel. Maar echt bijzonder nee. Dat was de foto van de Ajax spelers weer wel.
Deels kan ik wel verklaren waarom ik het niet zo ontzettend bijzonder vind. Ik sta persoonlijk ergens voor met mijn fotografie en voor wat ik anderen probeer te leren, maar dat zie ik in het werk van Paul Huf niet terug. Een mooie foto hangt of staat altijd met mooi licht. Zonder mooi licht wordt het wel moeilijk om een mooie foto te maken.
Ik heb ook lang zitten zoeken in de hoek van zou het een technisch verhaal zijn. Dat de techniek van de hedendaagse camera's zoveel beter zijn dan de techniek van 20-40 jaar geleden? Is deels waar, maar daar hadden anderen geen last van. Kijk bijvoorbeeld nog eens naar mijn blog over Youssef Karsh.
Die foto's zijn allemaal nog veel vroeger gemaakt en daar vind je die speciale dingen die je verwacht van een fotografische grootheid wel. De technieken in de tijd van Karsh waren minder goed dan in de tijd van Huf. Als Karsh mooiere portretten maakte dan ligt dat echt aan lichtplaatsing. Karsh zette gewoon mooier licht neer.
Deze foto van Herman Brood word ik niet vrolijk van. Een klassieke lichttang is er neer gezet qua verlichting. Met licht van links en rechts. Je leert het tegenwoordig nog steeds zo op de fotografieschool in Apeldoorn. Maar zo moet het echt niet. Licht komt nooit van twee kanten. Daarnaast is voor de kijker de rechterkant van Brood die helemaal uitbijt. De belichting is behoorlijk overbelicht. Dat is zonde en zo niet nodig. Ik vind het slordig werk. Plus het feit dat Herman Brood als een soort Joep Meloen wordt gefotografeerd. Kijk naar de uitdrukking op zijn gezicht. Zo zet je niet Nederlands stoerste rockster op de foto. Er is weinig wat ik snap of waardeer aan deze foto. Niet goed.
Fong Leng met haar muze Mathilde Willink. Een beroemde mode ontwerpster en haar levende model. Fong Leng (links) is net even te donker belicht. Mathilde Willink rechts, net iets te licht belicht. Wanneer je wee personen egaal wilt belichten moet je je lamp anders plaatsen. Of lampen. En een goed fotograaf is altijd aan het poetsen. Kijk eens naar de ondergrond. Bah, vies jak! Kan niet. Weer zonde. Het zijn allemaal van die kleine dingetjes die tezamen wel een grote maken. Het is zo makkelijk om dit beter te doen. En als de modelleen iets verder van de achtergrond hadden gestaan dan zou de achtergrond wat donkerder geworden zijn. En dan springt de kleding veel meer uit de foto.
En dan kom ik dit weer tegen en dan denk ik: Ja! Dit is goed en af. Mooie foto van Jeroen Krabbé. Niets op- of aan te merken. Gewoon erg sterk werk. 
En ook dit is erg leuk en origineel werk. Mooi, lekker neutraal verlicht, dat kan ook en technisch heel erg goed.
En nog meer mooi werk. Liesbeth List en Ramses Shaffy. Wie het zijn ga ik niet uitleggen. Prachtig portret. De voorste hand van Liesbeth is een beetje gespannen maar verder alleen maar lof. Erg fraai. Want ja dat was wel mijn bedoeling aan het begin van deze blog. Een hommage geven aan een belangrijk fotograaf in de Nederlandse fotografie geschiedenis. Zijn werk kent echt wel hoogtepunten, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Paul Huf ook wel vaak ongeïnspireerd of slordig heeft gewerkt. Een man die ondanks mijn af en toe kritische noten een mooi oeuvre heeft achter gelaten.
Paul Huf Award
Tegenwoordig, ik geloof sinds 2011 is er de Paul Huf prijs. Georganiseerd door Foam. Ik ben hier op gekomen omdat ik zoveel heb zitten zoeken over zijn leven en werk. En toen kwam ik deze prijs tegen. Een jaarlijkse prijs van 20.000 dollar voor buitenlandse fotografen. Hmmm, op zich is dat al vreemd. Paul Huf heeft zelden in het buitenland gefotografeerd. Vind ik niet echt logisch. En ik denk dat Paul Huf liever de kwijnende Nederlandse fotografische broeders had ondersteund met leuke geldprijzen. Maar ja daar gaan we weer. Ik heb al eens eerder een blog geschreven over Foam en ook snap dat hele instelling gewoon niet. Zijn ze daar continu stoned en/of dronken? Foam kiest altijd zulk raar werk. Of ligt het aan mij? Kijk maar zelf hieronder.
Dit is de winnaar uit 2011. Deze foto straalt uit volgens de jury: engagement met een sterk analytische benadering van maatschappelijke perversiteiten. Dit is volgens mij een landmijn dus ja dat is wel pervers te noemen. Maar als de Jury dan nog erbij zegt dat: de werk een compromisloos werk is conceptueel en creatief uiterst sterk! En daardoor is hij, de winnaar, een authentiek kunstenaar. Nee, dit is gewoon verdraaid slecht werk. Het is een foto van een landmijn recht voor zijn raap gefotografeerd. Niets meer en niets minder. En mooi? Zeker niet. Als een van mijn cursisten dit zou maken dan zou ik die heel snel terug sturen naar de studio met opmerking benader je onderwerp eens wat creatiever.
En de winnaar van 2017. De zoektocht naar een denkbeeldige bruid uit de Oekraïne. Een foto uit een serie. Of dit 20.000 dollar en een award waard is? Ik denk van niet. Ik zie gewoon twee mensen staan op een berghelling. Beetje kneuterige foto. En nog steeds snap ik de link niet met Paul Huf. Alles wat hij gedaan heeft, maar dit niet. Er mag toch wel een relatie bestaan tussen een prijs en waar de fotograaf altijd mee bezig is geweest, of waar hij voor stond? Zo bekeken is het werk van Paul Huf erg sterk. Zonder uitzondering. Want de Paul Huf award is op een enkele uitzondering na, wel een toppunt van lullige en slechte fotografie. Maar ja, we noemen het kunst en dan is het goed.
Daarom nog een tweede foto uit de bovenstaande serie erbij gezocht. Om iets meer van het verhaal te laten zien en ook met het idee, misschien mis ik iets.
Nee, volgens mij niet. Als het nog slechter kon, dan is dit het wel.
En de derde foto uit de serie. Nu weet ik zeker dat ik het niet snap. Ik denk paul Huf ook niet. Ik denk dat die zich in zijn graf zou omdraaien als hij dit fotografisch werk zou zien. Hieraan wil je je naam toch niet verbonden hebben? Dit staat zo ver af van waar hij voor stond. Ik vind het een aanfluiting de Paul Huf Award. Wat ik ervan vind is wel duidelijk. Ik heb nooit zo'n probleem om een mening te hebben. Echter, wat jij ervan vind is belangrijker. Het is weer een stukje fotografische geschiedenis die je tot je hebt kunnen nemen. Met een stukje zeer recente fotografisch geschiedenis. Al vraag ik me af wat de eeuwigheid waarde is daarvan. Geef mij maar Pul Huf.