Een zielig kuikentje van drie dagen oud die zojuist haar moeder heeft verloren.

Dat is waar ik mee aan de gang moest gaan van mijzelf. Het leed wat erachter zit, laten zien. Als een soort protest tegen mijn vreemde buurman en zijn dwaze doch ook weer natuurlijke hondjes. Daarvoor heb ik dus nodig een foto met een bepaalde sfeer die de boodschap kan overdragen. Maar hoe moet zo’n sfeer er dan uit komen te zien? Donkere achtergrond, witte achtergrond en ondergrond? Of nog wat anders? Laat ik beginnen met de foto te laten zien die ik geplaatst heb. Van daaruit kan ik veel gaan uitleggen.

Het was een opmerking van een cursist die mij er toe inspireerde om hierover een blog te schrijven. Dirk suggereerde dat ik bovenstaande foto nog verder moest croppen. Hmm, dat had ik al gedaan. Op zich had Dirk wel een punt, ik leer iedereen om je onderwerp zo goed mogelijk te laten zien, maar dit gaat toch een stapje verder dan alleen je onderwerp goed laten zien. Er moet ook sfeer in zitten. Een sfeer die past bij het gene wat je wilt vertellen, de toon, de tragiek. En in dit geval de eenzaamheid en zieligheid, maar ook hoop te laten zien. Ik vond dat ik het kuiken iets teveel ruimte had gegeven in de originele foto. De grote ruimte om haar heen moest verbeelden de eenzaamheid en kwetsbaarheid. Maar met zoveel ruimte was het kuiken wel erg alleen en eenzaam. Doel bereikt zou je zeggen? Nee, want het kuiken was iets te klein naar mijn mening en niet goed genoeg zichtbaar. Vandaar de eerste crop die ik toepaste op mijn eigen origineel.

Bovenstaande foto is geheel naar wens. Ik heb bewust voor wit gekozen als onder- en achtergrond. Gekozen voor iets minder eenzaamheid door wat te croppen en wit gekozen als kleur voor kwetsbaarheid, onschuldigheid of hoe je het nog verder kunt benoemen, maar zeker geen zwart! Dat zou de foto veel te zwaar gemaakt hebben. Te donker, no more future en meer van dit soort duistere gedachten. Dat wilde ik perse niet. Wel wit, de kleur ook van onschuld, maagdelijkheid en misschien ook wel toekomst. Dat is dus allemaal te zien in deze foto. Ik heb er heel bewust over nagedacht. Iets wat ik al mijn cursisten probeer aan te reiken. Denk na over je onderwerp. Wat wil je laten zien, en hoe wil je het laten zien. Ja, bovenstaande opname is voor mij een hele simpele opname, maar waarom zou ik het moeilijk maken als het niet nodig is. Om te laten zien hoe goed ik wel of niet ben? Niet nodig, de boodschap is het enige wat telt. De boodschap is belangrijker dan mijn ego. En simpel houden is vaak moeilijker dan.... alles erop zetten. Onderstaande foto is exact wat ik wilde laten zien. In 10 minuten gemaakt. Inclusief het kuiken van positie veranderen voor het verkrijgen van de juiste impact.

Nu gaat het misschien wel hilarisch worden. Hoe moet het kuiken kijken? In de lens, langs de lens, vrolijk, hoopvol of bedrukt en verdrietig. En denk nu niet dat ik gek aan het worden ben, of leid aan een vroege dementie. Let maar eens op. Ook een kuiken heeft gezicht uitdrukking. Lichaamshouding en taal. En die zeggen zoveel. Sommige foto’s waren dan ook niet bruikbaar voor het doel waarvoor ik de foto gemaakt heb. Het laten zien van onnodig dierenleed en de resultaten ervan. De onderstaande foto was een alternatief, maar die heb ik na niet eens zoveel overpeinzingen niet gekozen.

En misschien zie je al waarom? Het kuiken kijkt hier de andere kant op. Bijna alsof het haar allemaal niet interesseert. Bijna arrogant. Nou neem van mij aan, zo voelde ze zich echt niet. Het was een strijd voor haar op leven en dood. Dus arrogant kijken? Nee daar had ze geen enkele reden voor. Dus heb ik de foto verkeerd gemaakt. Klaar. Volgende.

In deze opname zit het kuiken al min of meer half dood te gaan. Zo ontzettend moe en zo slecht eraan toe, dat ze haar kopje nauwelijks meer overeind kon houden. Dit was de echte waarheid, maar dit is niet wat ik wilde laten zien. Bij het zien van deze foto is er geen hoop meer. En dat is nu juist wat ik niet als boodschap wilde brengen. Ook al gebeuren er rare dingen in het leven, er is altijd hoop. Hoop op beter, mits we ons verstand een beetje gebruiken. Veel problemen zijn heel logisch op te lossen. En dat straalt deze foto niet uit. Hier is het gewoon game over voor het kuiken. Jullie hebben nu drie foto’s gezien en zie je dat ook een kuiken van drie dagen oud al heel veel kan overbrengen als model? We hebben nu gezien hoop, arrogantie en levenloos.

Nog geen vijf seconden later kijkt het kuiken inmiddels alweer vrolijk zoals te zien is op bovenstaande foto. Ze lacht gewoon bijna. Haar ogen stralen en lachen. Hoi, hoi ik mag op de foto. Er zaten slechts vijf seconden tussen. En zo heb ik nog twintig andere foto’s. Met niet allemaal verschillende emoties, maar nog wel een flink aantal andere emoties. De laatste foto is overigens sterk gecropt om de emotie en de ogen beter te laten zien. Dus Dirk had wel degelijk een beetje gelijk. Ook deze foto heb ik echter niet gekozen om dat het kuiken genaamd Lucky ( je snapt wel waarom we deze naam hebben gekozen) een niets aan de hand blik heeft. Iets voorbarig van haar kant en niet goed voor het verhaal wat ik wilde vertellen.

Je hebt nu vier van de eenentwintig foto’s gezien en als je wilt mag je me uitlachen. Een kuiken die van drie dagen oud die verschillende gezichts uitdrukkingen heeft en laat zien? Nou kijk zelf maar. Je ziet het toch? En zo kom ik tot het kiezen van de juiste foto. Wel snel bij elkaar geschoten, maar oh zo anders, stuk voor stuk. Ben ik gek?

En zo hebben jullie weer een gratis les. Ook al is het wederom dezelfde. Denk na over je onderwerp. Wat wil je laten zien? Hoe wil je het laten zien. Veel zaken als kleuren, ondergronden, achtergronden, lichaamstaal hebben een associatie. Doe er iets mee. Denk eraan, kijk ernaar, bestudeer het, maar laat het niet ongezien voorbij gaan. Wees bewust met je fotografie.

Bovenstaande serie is gemaakt met een kuiken van drie dagen oud. Dus om te zeggen dat het kuiken al heel veel levenservaring had? Nou nee! En toch is het er al uit te halen. Inmiddels heeft Lucky het kuiken haar leeftijd alweer verdubbeld. Het gaat goed en nu maar hopen dat het zo blijft. Want er is altijd hoop. Altijd!