Op straat stond voor de concertzaal een lange rij van wel meer dan 250 meter om naar binnen te mogen gaan. Midden over de stoep een dubbele rij wachtenden in een drukke winkelstraat. Na 250 meter wachten en schuifelen mochten we naar binnen. Althans bij de entree werd ik er meteen bij de eerste controle ertussen uitgehaald. Monsieur, u moet u camera inleveren. Non monsieur antwoordde ik direct, ik mag vandaag fotograferen. Dat vond de beveiligingsman een te lastig antwoord en daarom moest ik mij direct rechts het hoekje melden bij iemand die over dit soort zaken gaat. De beveiligingsman had problemen met mijn camera en grote lens erop.

De man in het hoekje in een hokje vroeg mij nogmaals om mijn camera in te leveren. Ik zei dat ik dit niet van plan was. Ik kwam om te genieten van de muziek en foto’s te maken. En ik heb toestemming van Seal zelf, kijk maar naar de tweet. En liet hem de uitgeprinte versie van de tweet zien. Dus waar heb je het over beet ik van mij af. Dit antwoord was te lastig voor deze franse meneer. Eh oui, maar daar ga ik niet over, daarvoor moet u bij die meneer daar in het midden zijn, terwijl hij wees naar een ronde balie in het midden.

Op naar de balie in het midden. Ik legde de man bij de balie in het midden wederom mijn verhaal uit, en deze gaf het nog sneller op. Oui, maar meneer daar ga ik niet over. Daarvoor moet u bij de perschef zijn. En die staat aan de andere kant van de balie. Kijk bij die meneer daar moet je zijn. D’accord zij ik. Dan ga ik daar wel heen. Het begon me al op te vallen hoe Frans dit is. Niemand is ooit verantwoordelijk of durft een beslissing te nemen. Niks nieuws, maar oh zo omslachtig hier in Franrkijk. Zonder de toestemming van de baas gebeurd er niets. Want stel je voor dat je een initiatief neemt? Of een beslissing?

Aangekomen bij de perschef bij de balie in het midden, maar nu aan de andere kant zette ik wederom mijn beste beentje voor in het frans. Het moest en zou me lukken. Niemand zou mij tegenhouden vanavond. Niemand!

Ik: Bonjour perschef.... ik ga vanavond Seal fotograferen.
Perschef: Ah, u bent fotograaf, dan zal ik even op mijn lijst kijken.
Ik: Nee, ik ben geen fotograaf, ik ben hier omdat ik al 21 jaar een groot fan ben van Seal en ook nog en passant een paar foto’s wil maken.
Perschef: Non, dat mag niet!
Ik: Jawel hoor, ik heb getwittert met Seal en heb zijn toestemming. Hij zegt letterlijk het is het jaar 2011 en natuurlijk mag dat. lees zelf maar!
Perschef: Nee, dat kan echt niet hoor. Ik mag alleen de 5 officiële persfotografen binnen laten fotograferen.
Ik: Ja maar ik ben geen fotograaf. Ik ben muziek liefhebber en in het bijzonder van Seal. Ik ben misschien wel een van zijn grootste fans.
Perschef: U staat niet op de lijst.
Ik: (Inspelende op de totale hiërarchische structuren in Frankrijk en dat er nooit iemand een beslissing neemt zonder de zekerheid te hebben dat zijn/haar baas het goed vindt) mais Seal is uw patron vanavond en hij vindt het goed. Lees de tweet maar.
Perschef: begint te hakkelen en te stotteren en zegt eh..... ja...... maar.........
Ik: Wat gaan we doen, mag ik nu wel of niet naar binnen met mijn camera?
Perschef: (eerst een hele tijd niets, er kwamen wel klanken uit, maar geen idee of het woorden waren) tsja..... eh..... u moet het zelf weten.
Ik: Okay dan ga ik nu naar binnen en we liepen op weg naar de waanzinnig mooie zaal van het Grand Rex theater.

De perschef was helemaal in de war van het woord patron wat in het Frans baas betekent. Of Seal nu wel of niet zijn baas was deed er niet toe. Maar deze oenige franse perschef kreeg het niet meer bij elkaar in zijn hersenen. Een aanhoudend persoon tegenover hem die van geen wijken wilde weten en hij moest een beslissing nemen! En dan had zijn baas ook nog eens getweet dat het goed was. Dit was echt teveel voor een dag.
Ik denk dat hij er nu nog staat. Er kwam geen zinnig woord meer uit. Gelukkig zijn fransen redelijk voorspelbaar en hier had ik ter plekke al improviserende handig gebruik van gemaakt. Ik was het niet van plan, maar het ging gewoon nu eenmaal zo. Laat het woord patron vallen en er gebeuren hele vreemde dingen. Zonder patron zijn ze nergens, maar die patron heeft ook weer een patron en die moet ook beslissen. Want stel je voor dat je een foute beslissing maakt. Nee dan liever geen beslissing. Dat is er namelijk ook éen. Deze franse perschef redde zijn functie door gewoon helemaal niets te beslissen. Geen ja en geen nee.

De show begon en ik had de maximaal toegestane vijf persfotografen vrij rap in het vizier. De eerste drie nummers zou ik het rustig aandoen met fotograferen om geen gezeik te krijgen van de fotografen als zijn na 3 nummers de zaal moesten verlaten en ik rustig door kon blijven fotograferen. Na drie nummers moesten de broodfotografen inderdaad eruit en toen kon ik lekker gaan fotograferen. Paar plaatjes hier, paar plaatjes daar, maar vooral ook lekker swingen, dansen en luid meezingen. Ik was hier in eerste instantie om gewoon te genieten. Fotograferen is een hobby van me, dus een paar foto’s van één van mijn favoriete artiesten maken, dat hoorde er ook bij. Die kans krijg je zelden of nooit. En dan liever met een goede camera en lens in plaats van een compact cameraatje waar je niets mee schiet.

Tegen het einde aan van de show werd ik opeens op mijn schouders getikt. Door dezelfde beveiligingsman die mij in eerste instantie al bij de ingang ertussen uit haalde. Monsieur u mag geen foto’s meer maken. Ja, maar ik maak al lang geen foto’s meer was mijn antwoord. Ik stond al zeker een half uur lang niet meer te fotograferen. Ik had het al. Ik had mijn plaatjes al compleet. Ik wist zeker dat ik genoeg moois had gefotografeerd en was dus klaar. Ik wilde alleen nog maar dansen en zingen en heel erg veel zweten en genieten. Lekker.

Weer 10 minuten later komt weer dezelfde man mij op de schouders tikken. U mag nu echt geen foto’s meer maken! Ja maar, dat doe ik niet. Ook niet sinds de laatste keer dat u het aan mij gevraagd heeft. Ik begon er nu echter wel de smoor erin te krijgen. Wat een stelletje camemberts! In de geluidsbrij begon ik een discussie met de man. En waarom mogen die 150 krijsende vrouwen vooraan dan wel fotograferen en het hele concert filmen? Waarom is dat niet erg? Omdat ik toevallig een grotere lens heb? Wordt ik daarom gestraft? Omdat ik goede foto’s voor thuis wil maken in plaats van slechte foto’s? Wordt ik daarom gestraft? De man begreep mij prima, ook in het enorme overweldigende geluid van Seal. Oui, oui, als u maar geen foto’s meer maakt. Sukkel dacht ik nog, ook al was hij twee keer zo groot en breed als ik ben.

Even later werd het duidelijk waar het allemaal om ging. Seal begon een praatje tussen de nummers door en eerde zijn vorige producer Trevor Horn. Deze man was in het donker samen met zijn vrouw naast ons komen zitten zonder dat we er erg in hadden. Ik vond het al zo vreemd, gedurende de gehele avond, dat er op rij 4 de hele avond 4 stoelen leeg waren. Erg vonden we het niet want daardoor konden lekker dansen en swingen. Totdat Trevor Horn en gevolg daar kwamen zitten. En zo zaten wij opeens naast deze legendarische producer. Dus daar had de beveiligingsman zo zijn best voor gedaan! Hij had het ook gewoon kunnen vragen.

Trevor Horn de legendarische producer van Seal, Frankie goes to Hollywood, ABC, Grace Jones, Yes, Tina Turner, Tom Jones, Paul McCartney en vele anderen zat gewoon naast ons. Na de show heb ik hem nog even bedankt voor alle mooie muziek die hij gemaakt heeft. Dat vond hij leuk, erg leuk.

Kortom het was me het avondje wel. Gezongen, gedanst, gezweet, gefotografeerd genoten van Seal, verbaasd over het feit dat we naast Trevor Horn zaten, maar boven al verbaasd over de fransen en hun mentaliteit. Wat een stelletje Camemberts. Een avond om nooit meer te vergeten. En met mooie foto’s thuis gekomen. Dank je wel Seal!