Jean Marie Perrier
Verkijk je daar dus niet op, want het is makkelijker.
Perier heeft echter wel de techniek goed in de vingers. Zijn verstand van wat mooi licht is, is ook overduidelijk terug te vinden in zijn foto’s. En hij is niet bang om te experimenteren. Hij is niet iemand als een Anton Corbin of de eerder genoemde Vanfleteren die jarenlang, soms decennia lang hetzelfde stijltje blijven hanteren.
Perier begint in 1956 zijn loopbaan als assistent van fotograaf Daniel Filipacchi en werkt voor bladen als Marie-Claire en Paris Match. Niet dat hij in die jaren zelf de foto’s mocht maken, maar hij kon bij Filipacchi wel mooi het vak afkijken. Assistenten worden nog wel eens als manusje van alles gebruikt, en op zich is dat ook goed, maar van met een tandenborstel de studiovloer schoonmaken wordt niemand beter. En zo te zien heeft hij Perier een goede eerste leermeester gehad.
Door zijn werk voor Marie Claire en nog belangrijker de Paris Mtach komt hij veel met bekende sterren in aanraking. En zo kan hij dus heel makkelijk foto’s maken van The Rolling Stones, The Beatles, Bob Dylan en nog een A-4 vol met overbekende sterren. Mits je maar goede foto’s maakt. En dat deed Perier. En dus wilden de allergrootste sterrren der aarde destijds, maar al te graag nog een keer voor Perier poseren. Wetende dat het altijd wel mooie foto’s opleverde. En mede door zijn foto’s werden de sterren nog groter dan dat ze al waren.
In 1974 is hij de fotografie zat en laat het vak voor wat het is om de film business in te gaan. Hij maakt enkele films, ik ken ze niet, maar voor zover ik kan beoordelen zijn het niet echt grote successen geworden.
Ondertussen maakt hij ook commercials (TV) voor merken als Canada dry (frisdrank) en waarschuwende clips om te waarschuwen tegen gebruik van drugs.
Het is uiteindelijk zijn zus die hem er weer toe doet bewegen in 1990 om terug te gaan in de fotografie. Er zit dus een enorm gat in zijn portfolio qua jaren die niet fotografisch ingevuld zijn. Deze ouwe vos heeft echter nooit zijn fotografische streken verleerd en keert ijzersterk terug. Perier gaat weer fotograferen voor het blad Elle van zijn zus en later wederom voor de Paris Match en Le Figaro.
De sterren van toen zijn inmiddels ingewisseld voor de sterren van nu. Carla Bruni, Mylene Farmer, Jean Paul Gaultier, Karl Lagerfeld en vele vele anderen. In het jaar 2000 maakt hij een overzicht boek van zijn werk genaamd Flash. Het boek wat ik gekocht heb uit de bakken van de Aldi. Voor 5,95, meer dan honderd pagina’s bijna A-3 grote foto’s. Ja, de Aldi is echt goedkoper.
Zijn foto’s
Een foto van Francois Hardy uit 1967. Périer heeft in totaal meer dan 50 jaar gefotografeerd. Daardoor heeft zijn werk ook een soort historische waarde. Tijdsbeelden zijn erg duidelijk. Bovenstaande foto is een typsiche jaren 60 foto. Mooi licht en een prachtige belichting. Bedenk ook dat de films in de jaren 60 waarop werd geschoten echt nog niet zo goed waren. Prachtige foto dus. Ook de glimmers (hoge lichten) zijn prefect onder controle.
Bob Dylan, stoer en ruig in zijn jonge jaren. Iconisch foto die alles in één keer weergeeft wie en wat Bob Dylan was. Ook in deze foto zie je weer prachtig licht en een perfecte belichting.
Dat ook Périer fouten maakte bewijst deze foto. Het is een foto uit een serie. Jean Paul Gaultier is de geportretteerde en speelt hier de Paus. Ook er is een foto als Michale Jackson en nog enkele belangrijke en invloedrijke mensen. Het licht staat hoer compleet fout. Het staat vol op de lange kant. Kan niet. Het had dus mooier kunnen zijn. Echt wel. Périer heeft weinig fouten gemaakt. Maar dit is er één van. Gemiste kans.
En dan weer een prachtig portert van een prachtige acteur, John Malkovich. De scan uit het boek is niet helemaal geweldig, en niet compleet. Maar wat een mooie plaat en een mooi licht. Zonder dat Malkovich in de lens kijkt is het toch echt maar één iemand die het kan zijn. De karakter acteur John Malkovich. Mooi licht is overal te vinden bewijst Périer met deze foto. Buiten opname zonder enige hulp middelen. Knap werk.
Een foto van Carla Bruni nog voordat ze de vrouw werd van de Franse President Sarkozy. Prachtige delicate plaat. Buiten lekker niets laten zien want wat er buiten is doet er niet toe en leidt alleen maar af. Mooie foto van een dromerige vrouw. Of ze dat is betwijfel ik, maar hier wordt in ieder geval mooi de illusie geschapen.
En zo ben ik aan het einde van het kijken naar fotograaf Jean Marie Périer. Of het een sterke blog is weet ik niet. Ik probeer in ieder geval jullie die dit lezen inspiratie te geven. Misschien levert het goede ideeën op. En sowieso kan het geen kwaad om je klassieken qua fotografie een beetje te leren kennen. Of Jean Marie Périer onderdeel maakt van de gescheidenis van de fotografie? Ik vind van wel. Omdat hij heel erg goed kan fotograferen, soms origineel is in zijn benadering en setting van foto’s en misschien wel het allerbelangrijkste. Hij heeft 50 jaar lang sterren gefotografeerd. Sterren komen en gaan, het tijdsbeeld veranderd ondertussen en juist dat heeft hij zo vaak en zo mooi vastgelegd.