Richard Avedon
Zijn portretten zijn vaak geposeerd maar wel op een informele manier.
Bovenstaande foto is gemaakt in 1955. De dame is Dorothy Horan ook wel destijds bekend als Dovina. Dorothy was een model die regelmatig in het modeblad Vogue stond en Richard Avedon was vaak de fotograaf. In 1955 was een modereportage met Olifanten revolutionair. En dat zou het nu misschien nog wel zijn. Overigens werd bovenstaande foto ooit geveild voor het bedrag van maar liefst 841.000 euro. Dus nog even doorgaan met fotografie oefenen heeft wel zin.
De ontwikkeling van Avedon zat in het feit dat hij steeds dichterbij ging fotograferen. Op zoek naar diepgang. Modereportages in vaak aparte omgevingen of op bijzondere locaties werden langzaam door de jaren heen steeds meer verruild voor indringende Dichtbij gefotografeerd portretten. Zo zou ik het in ieder geval willen omschrijven. Dichterbij en nog eens dichterbij. Steeds meer de echte mens en zijn/haar emoties of imperfecties laten zien.
Bovenstaande man is Andy Warhol. Gefotografeerd in 1969. Het waren niet alleen bekende mensen die hij fotografeerde. Avedon liet zich ook inspireren tot het maken van foto’s door de „gewone man”. Toch op een of andere manier zijn de foto’s van bekende mensen altijd aantrekkelijker om naar te kijken. Ik heb er al eerder over geschreven, ik kan het niet exact uitleggen, het blijft gissen waarom, maar ook bij Avedon vind ik zijn foto’s van de „gewone man” minder interessant.
Een project wat hij gefotografeerd heeft van 124 working class men vind ik persoonlijk minder.
Bovenstaande foto is één van de 124 foto’s die wel representatief is voor de rest van de serie. Het heeft een redelijk hoog „Rieneke Diijkstra” gehalte, een soort fotografie wat ik persoonlijk van gruwel. Met dit verschil dat de serie van Avedon technisch wel goed is. De serie van 124 foto’s gaat over mensen die tussen 1979 en 1984 getroffen zijn door de Amerikaanse crisis. De gedachte om mensen te portretteren die niet gewend zijn om model te staan is goed gelukt. Dat is goed vastgelegd. De diepgang waar Avedon altijd naar op zoek was in zijn fotografie mis ik echter in deze serie. Het verhaal erachter is dat de mensen gefotografeerd zoals ze waren op het moment dat ze gefotografeerd werden. Volgens mij is dat altijd zo! Je fotografeert altijd iemand zoals die hij/zij is op het moment van afdrukken. Geportretteerden staan onwennig voor de camera en Avedon fotografeert ze van heel dichtbij. Met een stuk wit papier vastgeplakt als achtergrond.
Dan kijk ik toch echt liever naar zijn werk van bekende mensen. Wel echter uit de eerste helft van zijn carrière. Waarom uit de eerste helft? Kijk zelf maar.
Modefotografie ergens in de jaren 50. Prachtig! 
Mode in het casino. Wederom prachtig werk!
John Lennon ergens in de jaren zestig.
Hoe bekend John Lennon ook is en was, het is niet een super speciaal portret. Een gemiddelde basis cursist schiet op 1600 ISO en een gloeilampje exact hetzelfde of beter. De meeste zeggingskracht moet komen uit het feit dat het John Lennon is. De foto is goed, maar niet bijzonder goed. In de jaren 80 fotografeert Avedon Groucho Marx.
Groucho Marx ergens in de jaren tachtig.
Een Amerikaans komiek, destijds erg beroemd met een zeer apart hoofd wat zich bij uitstek leent om een mooi portret van te maken. Deels is dit gelukt doch ook dit is niet echt een bijzonder mooi portret. Eerlijk is eerlijk, het had ook een foto kunnen zijn gemaakt in een pasfoto hokje. Matige fotografie. Om Richard Avedon toch de juiste eer en plaats in de foto geschiedenis te geven wil af afsluiten met een bijzonder fraai portret. Van Buster Keaton gemaakt in 1952. Weer in de jaren vijftig dus! Ik kom er niet omheen. In die periode was Avedon op zijn best.
Avedon op zijn best met Buster Keaton