Iedereen kent Eric Clapton, B.B. King en ga zo maar door. De grote namen. Maar wie kent Marcel Fisser? In mijn ogen Nederlands beste gitarist er zijn er nog meer hoor). Als ik het een beetje ga uitleggen dan denk je oh ja die man… Maar zonder een beetje hulp ken je hem zeer waarschijnlijk niet. En wat is dat dan de beste? Kun je dat wel stellen. Nou mijn criteria is, degene die het meest all-round is.

En dat is vreemd want hij kan alles. Hij speelt van stevige rock to aan pop en alles wat er nog meer bestaat in de wonderlijke en inspiratie volle wereld van muziek. Reggae kan hij ook. Klassiek ook! Noem maar iets en hij kan het. En toch kent niemand hem. Ja, de mensen die hem moeten kennen en die huren hem dan ook allemaal in. Tezamen met zijn mede muzikanten wordt hij vaak de beste begeleidingsband van Nederland genoemd. Maar waar moet jij hem dan van kennen? Nou onder andere van het programma de beste Zangers van Nederland. Alle variaties van artiesten en muzikanten komen daar langs. Van Zuid Amerikaans tot aan Nederpop. Heel veel muziek is mijn muziek niet qua smaak, maar van Marcel Fisser kan ik altijd genieten. wat is die man goed op gitaar. Hij kan werkelijk alles en staat nooit in de spotlights. Altijd in dienst van anderen en dat al 30 jaar lang. Je moet het maar kunnen opbrengen. Kennelijk is het spelen van muziek genoeg voor hem. Dat moet haast wel denk ik dan. Een echte liefhebber.

En zo is het ook met de allerbeste fotografen. Iedereen kent Henri Cartier Bresson, Annie Leibovitz of een Maplethorpe. Wie kent Jaap Vliegenthart? Een hele goede reclame fotograaf. Jaap is een echte allrounder. Hij is degene die op mijn foto staat het kasteel te fotograferen, voor op mijn website. Mannen die alles kunnen. Van mode tot product, van voedsel tot portret. En als het moet ook architectuur. Hasselblad, Technische camera of kleinbeeld, ze beheersen alles. Kortom wat er gevraagd wordt kunnen ze. Ze houden er zelfs rekening mee dat ze precies maken wat jij wilt zien als klant. Fotograferende kameleons. Dat is wat ze zijn. Maar ja, je kent ze niet. Dat is vreemd. Die mannen werken niet voor zichzelf maar voor de klant.

Degene die je wel kent zijn "de grote namen". Koos Breukel ken je, ook een oud klasgenoot, Erwin Olaf ken je ook, Rineke Dijkstra. Maar wie kent Jaap of Rogier? Terwijl die fotografisch veel beter onderlegt zijn. Ze maken wat jij wilt zien en hun eigen dadendrang is daaraan ondergeschikt. Op die manier word je ook nooit beroemd. Omdat je alles kan. Dan ben je niet te plaatsen in een hokje. En dat vind het grote publiek pas echt vervelend. Je moet iets of iemand wel ergens kunnen wegzetten. De all-rounder is onder het grote publiek geen waardering voor. Maar iemand moet wel die glaasjes bier van Heineken of de blikjes verf van Sikkens fotograferen. Vraag het aan Rineke, Erwin of Koos en je weet wat je krijgt. Bij een reclame fotograaf kun je alle kanten op. Daar krijg je een keuze.

Wil je dus ooit beroemd worden, blijf dan vooral één ding doen. Ik zat van de week de documentaire op Nederland 3 over Koos Breukel te kijken. Behalve dat ik hem vroeger niet echt heel leuk vond en nu eigenlijk nog na het zien van de docu nog steeds niet, kan ik me gewoon niet voorstellen dat je 30 jaar hetzelfde doet. Het is allemaal bladiebla en nog een keer bladiebla, maar was is de vooruitgang? Waar is de inspiratie? Blijven ronddraaien in een hamster molen en iedere keer precies hetzelfde doen. Ik zou er dood ongelukkig van worden. Stoeltje staat een keer met de rugleuning naar rechts en de andere keer staat die met de rugleuning naar links. Waardoor het licht keihard fout staat. Waarom dat dan? Heb je geen zin meer? Zie je het niet meer? Gelden de lichtregels voor jou niet? Waarom bijna gedachteloos iedere keer hetzelfde maken. Ja, de mensen zijn anders. Maar dan moet je ook ander licht neerzetten. Ieder mens vraagt om ander licht.

De saaiheid en voorspelbaarheid. Maar je word er nationaal wel beroemd mee. En kun je dan nog een keer met ander werk komen? Iets volledig anders zoals een Marcel Fisser dat wel iedere keer doet. Een rocker kan volgen op een Zuid Amerikaanse Samba. Erwin Olaf is eigenlijk de enige binnen Nederland van naam die dat vermogen wel heeft. Die doet af en toe wat anders. Al hoewel ik het soms niet mooi vind. Maar hij doet het wel. En natuurlijk zijn er ook waanzinnig mooie series van hem. Dat is logisch. Maar niet alles wat je aanraakt kan altijd een succes zijn. Het is de zoektocht naar verbetering of je horizon verbreden. En die verleg je alleen maar door af en toe gebieden te verkennen die buiten je comfort zone liggen.

En dan kom ik toch weer op Marcel Fisser uit. Die kan alles en speelt alles zonder blikken of blozen. Zonder een enkel probleem. Dan moet je zo verschrikkelijk goed zijn als je dat kan. Bij mij verhoogd hij zijn status ermee. Gaaf dat er iemand is die alles kan of alles lijkt te kunnen. Mij inspireert het dus daar kan ik dan fotografisch weer iets mee. Het inspireert een vakman bezig te zien. Juist niet in een hokje blijven zitten, laat maar zien wat je allemaal kunt. Waarom is dat in Fotografie niet zo? Gebrek aan inspiratie of bang voor het onkende? Bang om een keer plat op je gezicht te gaan. Lijkt het wel op. Alleen door mislukkingen kun je beter worden. Vandaar dat ik wederom een blog heb geschreven over inspiratie. Voor mij de voedingsbodem voor al mijn fotografie, wat dat dan ook mag zijn. Mise en scene fotografie, voedsel, portretten nog iets anders, het maakt mij niet uit wat ik maak, als het maar leuk is. Maar wees gewaarschuwd, beroemd word je er niet mee. Dan moet je altijd hetzelfde blijven doen. Ik zou het niet kunnen. Dan ga ik wel achter de lopende band in een koekjesfabriek staan. Dan weet je ook dat het altijd hetzelfde is.

Kortom, daag jezelf uit, mits je niet beroemd wenst te worden maar wel graag veel plezier hebt.