De haren laten hele dikke vette uitbijters zien. En het gezicht van Janna is wat te donker. Dat had wat lichter gemogen. Foute lichtmetingen van de fotograaf. Ik ga verder geen enkele fotograaf onder het gras maaien, het is gewoon wat het is. Al tien jaar zit ik hier naar te kijken. En of het nu enen fotograaf is of de andere, het zijn continu dezelfde fouten. Ook de kleuren kloppen niet. Voor de laatste keer hebben we ze gekocht. Nadat Babs een jaar eerder door school was opgebeld waarom we de foto's van Mina niet hadden gekocht? Het argument dat ik fotograaf ben was niet afdoende. De Franse school rekent namelijk op de inkomsten. De fotograaf deelt tenminste 10% van zijn inkomsten met school. Ook in het Franse onderwijs wordt helaas behoorlijk bezuinigd. En op deze manier willen de scholen wat bijverdienen voor schooluitjes en andere zaken.

Daarom kopen we ze wel ieder jaar. Om de school te steunen. Niet om de fotograaf te supporten. Ik ben van mening dat als je zo slecht werk aflevert het tijd word om iets anders te gaan doen. Maar de foto van Mina met dichte ogen hebben we toch vorig jaar niet gekocht. En dan word je dus gebeld. En dat mkz e veel beter kan maken… dat is al helemaal geen argument. De school heeft gewoon hard het geld nodig. En gelukkig voor de school kopen alle ouders ieder jaar weer trouw de foto's van hun eigen kinderen. De fotograaf ziet de bestellingen binnenkomen, rekent zich rijk en denkt zo dat heb ik weer goed gedaan. Iedereen koopt ze dus waarom zou ik betere foto's gaan maken?

Nou, omdat ik mij er nu mee ga bemoeien. Ik ga eens flink de omgeving opschudden. Of noem het wakker maken.

Bovenstaand velletje met afdrukken kost 25 euro. Dat is best geld. Franse plattelands scholen zijn niet zo groot en hebben vaak niet meer dan 30 kinderen op school. Iedereen koopt dus 30 x 25 euro heb je zo te pakken. Dan nog de klasse foto's waarvan ongeveer de helft koopt en je verdiensten als fotograaf komen echt zomaar dik boven de 1000 euro uit. Niet slecht voor een paar uurtjes werk. En daarna ben je natuurlijk ook nog wel bezig met uitzoeken en eventueel zelf printen. wat ik perse zelf wil doen. Ik verbaas mij over de markt van schoolfotografie en de verdiensten. Daardoor ben ik mij er een beetje verder in gaan verdiepen. Pas na het moment dat twee scholen in de buurt mij hadden gevraagd om de schoolfoto' s te komen maken. Ze hadden mijn foto's gezien die ik voor de winkeliers uit Argentat heb gemaakt en dat wilden ze ook. In die stijl, met meer sfeer dus en mooi licht. Oui ( frans voor ja), riep ik in mijzelf. Er is dus een markt voor. Ook uit een hoek die ik totaal niet zag aankomen. Schoolfotografie. Nog nooit gedaan. En ondanks dat ik geen enkele weet had van de potentiële inkomsten heb ik direct met ja geantwoord op de vraag. Ik zou het gaan doen om te laten zien dat het ook mooier en beter kan. En dat kinderen niet perse een magenta zweem over hun gezicht hoeven te hebben.

Nee, ik kan niet een hele klas in 15 minuten tijd fotograferen. Dat is wat ik lees op diverse websites van mensen gespecialiseerd in schoolfotografie. In zowel Frankrijk als Nederland. Dat kan ik echt niet. Bij mij duurt het wel 3 uur, maar dan staan ze er wel mooi en goed op. En niet slechts drie foto's maken per kind. Het kind heeft namelijk ook nog tijd nodig om te wennen. En als het nodig is verplaats ik mijn licht ook nog eens per kind. Waarom? Omdat ieder kind anders is, anders zit en er anders uitziet. Per kind op maat fotograferen. Kost meer tijd maar dan heb je ook wat en de prijs blijft hetzelfde. Ondertussen is het de hele dag een klein feestje op school. Voor zowel de leerlingen als de leraren en ook zeker voor ons. Ik maak er samen met Babs een happening van. Een belevenis.

Tijd, aandacht, kwaliteit, begrip, geduld en heel erg hard werken. Want zwoegen is het zeker. Gedurende de dag meerder keren de sets moeten opbouwen en afbreken. Vaker dan mij lief was. Maar je krijgt te maken met klasjes die op school slapen en dus nog niet gefotografeerd kunnen worden voor een bepaalde tijd. .Dan ga je ondertussen verder met andere foto's maar dan moet je eerst weer een andere set opbouw worden. Om later weer de set die je hebt afgebroken precies hetzelfde op te bouwen en exact dezelfde resultaten te fotograferen. Lastig, maar het is te doen. De fotograaf van Janna en Mina laat een bepaalde continuïteit zien. Continu slecht. Dus dan moet ik het continu goed doen. En aan het eind van de rit mag er geen verschil zichtbaar zijn tussen de foto's. Niemand mag zien dat ik dezelfde set voor de derde keer heb opgebouwd en misschien ook nog wel eens in een heel ander klaslokaal.

En dit is dan wat ik er van maak. Een beetje bang was ik wel. De school wilde graag mijn soort fotografie toegepast zien worden op school fotografie. Ik heb echter wel te maken met generaties aan slechte en sfeerloze fotografie voor mij. Men raakt daaraan gewend. De ouders schrikken misschien zich wel een hoedje als ze dit als voorbeeld te zien krijgen wat ze zouden kunnen bestellen. Scroll zelf nog maar even naar boven en vergelijk Janna en Mina met het gene wat ik zojuist van de week heb gefotografeerd. Ja, natuurlijk is het beter. Dat weet ik ook wel. Maar het is anders dan dat ze gewend zijn… en daar schuilt een gevaar in. Maar ik hoop of gok op de natuurlijke smaak van de mens. Iedereen kan mooi licht herkennen. Je moet het vaak alleen eerst even laten zien. Ik denk en hoop dat het gene wat ik heb gemaakt mooier word bevonden. En anders heb ik een hele leuke dag gehad en bijna niets verdiend. Het gaat echter niet om het verdienen, maar weer om het hebben van plezier, laten zien dat het ook anders kan en ja als ik er geld mee verdien, nog mooier.

Nog een voorbeeld. Geen standaard werk, maar iedere keer net even iets anders. Zowel het kind als houding.

Eg leuk om te doen kan ik jullie vertellen. Aan het eind van de dag was ik redelijk kapot. Van 9 uur 's ochtends to half vijf gefotografeerd. Kindjes van drie zijn het schattigst maar ook het moeilijkst. Je kunt wel een aanwijzing geven ten aanzien van houding, maar dan is echt niet zeker dat de aanwijzing opgevolgd word. Dus de hele dag lig ik over de grond heen te dweilen, schuiven en opstaan en weer gaan zitten. Op mijn knieën, op mijn hurken, nog even weer het licht een beetje verplaatsen en weer opstaan en ja dan kan het zomaar zijn dat je na een dag fotograferen spierpijn hebt!

Het leukste was het maken van de klasse foto's. Geen standaard dertig man op een rijtje fotografie, maar maak er wat leuks van. De studio installatie moest dan opgeborgen worden en de kleine losse flitsers kwamen dan weer uit de koffer. Zo groot is een klaslokaal nou ook weer niet. Kleine flitsertjes om ze makkelijker te kunnen plaatsen buiten beeld. Soms op de meest onmogelijk plekken.

Dit soort fotografie kennen jullie wel inmiddels van mij. Dit is nu wat ik leuk vind om te doen. En nu nieuw geïntroduceerd op Franse scholen. En we gaan wel kijken wat ervan komt. Na 38 jaar beginnen aan schoolfotografie, het is op zich geen sterk verhaal. Als je de standaard schoolfotografie bekijkt dan denk je dat dit alleen is voor mensen die niet zo goed kunnen fotograferen.

Ik doe het omdat ik het leuk vind. Erg leuk. Eigen sfeertjes maken, nieuwe plekken ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten. En het is nog steeds goed voor mijn Frans. En om te laten zien dat met een beetje tijd en aandacht en liefde voor de fotografie er best wel iets leuks van te maken is. En volgende keer zou ik het weer wat anders en beter doen. Al doende leert men. Hey! Het was ook maar mijn eerste keer. En een dag later stond ik allemaal oude franse politici te fotograferen….